.jpg)
2012-10-11
Jackamo Brown staat te boek als een zeer mysterieuze muzikant uit het Engelse Essex. Zijn muziek? Verstilde folkliedjes die voortgebracht worden door zijn zeer lage stemgeluid en het tokkelen van een akoestische gitaar. Dat alles is het recept van zijn eerste album Oh No. The Drift Of The World. Of er meerdere albums zullen volgen is nog maar zeer de vraag, aangezien Brown er tevens reeds bewust voor kiest geen live performances te doen. Het bijzondere aan zijn eerste, Oh No. The Drift Of The World, is dat het in principe uit twee delen bestaat. Snel doordrukken naar een bepaald nummer is er daarom niet bij. De afzonderlijke nummers uit de twee delen lopen op aardige wijze in elkaar over, hoofdzakelijk door middel van geluiden van golven en vogels, en het maakt dat het album tot een echte totaalervaring verwordt. Daarin schuilt echter ook het grote gevaar. Van de ene kant is het maken van een soort anti-shuffle plaat natuurlijk bewonderenswaardig, maar van de andere kant moet je als muzikant wel de gave hebben om een publiek aan een stuk aan hun geluidsdragers te kunnen kluisteren.
Bij het horen van Oh No. The Drift Of The World trek je Browns desbetreffende gave al snel in twijfel. Het schijfje staat namelijk vol met nummers die over het algemeen zeer weinig diepgang kennen. De dynamiek, die noodzakelijk is voor een cd met een dergelijk concept, ontbreekt volledig en dit zorgt ervoor dat je als luisteraar al snel je aandacht verliest. Bijna al zijn songs zijn rustige folknummers met sober uitgevoerde akoestische gitaararrangementen die het basisniveau niet ver ontstijgen. Daarnaast komt het allemaal nogal melodramatisch over. Want zelfs lichtpuntje ‘When She Comes’ en het eentonige doch aardige ‘When I Go’ kunnen niet op een andere wijze omschreven worden.
Al met al is het dus helemaal niet zo erg dat we Jackamo Brown waarschijnlijk niet zullen aantreffen binnen de muren van de plaatselijke poppodia. Alleen voor de puurheid van zijn muziek zouden de handen misschien op elkaar mogen. Op alle andere gebieden schiet Oh No. The Drift Of The World toch danig tekort. De gitaararrangementen zijn vrij simpel en saai en daarnaast kan zijn uiterst lage zangstem nogal op de zenuwen werken en laat die combi nou net dodelijk zijn, voor een plaat die niet veel meer behelst dan dat.
.jpg)
Sacri Cuori - RosarioDe Italiaanse gitarist Sacri Cuori opereert al heel wat jaartjes op de...
.jpg)
Antje Duvekot - New Siberia Een mensenleven kan soms raar lopen. Dat blijkt wel uit de levensloop van de...