-1.jpg)
2012-11-02
Het Zweedse Kaipa bestaat ongemerkt al bijna veertig jaar. De door Hans Lundin opgerichte band heeft sinds haar ontstaan al elf albums uitgebracht en Vittjar is hun twaalfde hoofdstuk. Wanneer je kijkt naar de speelduur van het album en de hoeveelheid songs kun je al vermoeden in welke richting de muziek gaat. In een kleine zeventig minuten komen namelijk acht nummers langs, waaronder twee korte instrumentaaltjes. Het langste nummer klokt dan ook ruim 22 minuten.De muziek van de vijf heren en één dame is te omschrijven als jazzy progrock met een lichte folktic. De raakvlakken met landgenoten The Flower Kings zijn ruim voorradig, temeer omdat Roine Stolt (oprichter van The Flower Kings) ooit deel uitmaakte van Kaipa. Ook bassist Jonas Reingold speelt bij The Flower Kings. Behalve de raakvlakken, zijn er ook verschillen. Zo zijn er meer folkrock invloeden dan bij The Flower Kings en door het gebruik van zangeres Aleena Gibson lijkt de band soms ook wel wat op Engelse bands als Magenta en Karnataka.
Na het instrumentale ‘First Distraction’ komt het twaalf minuten durende ‘Lightblue And Green’ dat een paar stevige riffs bevat, maar ook allerhande tempowisselingen en maatsoorten. Verder valt hier het gebruik van viool en fluit op. Hierdoor houdt de band dat jaren zeventig gevoel in stand. De gitaarsolo’s van Per Nilsson zijn daarbij om je vingers bij af te likken. De stem van Patrick Lundström is overigens wat krakerig en zijn geluid is een kwestie van smaak, maar hij wordt prima bijgestaan door Aleena Gibson, die met haar prettige stem best een grotere rol in Kaipa zou mogen krijgen.
Het 22 minuten durende ‘Our Silent Ballroom Band’ is in zijn geheel wat rustiger en lichtvoetiger dan de andere songs en staat bol van de ideeën, waardoor het enigszins fragmentarische overkomt. Het folky titelnummer is vooral leuk voor de landgenoten van Lundin, want wij Nederlanders verstaan er geen bal van. Hierna is het tijd voor drie vrij lange nummers waarvan het lekker rockende ‘Treasure-House’ het meest toegankelijk is. De knorrende bas en de hoofdrol voor het duet tussen Gibson en Lundström in ‘The Crowned Hillsides’ zorgen dat dit nummer het best beklijft.
De twaalfde plaat van Kaipa is er ook nu weer één van hoog niveau. Bij dit soort muziek zitten de vele ideeën nog wel eens goede songstructuren in de weg. Desalniettemin is ook Vittjar een goede plaat die echter wel wat tijd nodig heeft om je eigen te worden. Wereldschokkend is dit echter ook niet.
.jpg)
The Flower Kings - Banks Of EdenAls er één band ter wereld is die het ons, recensenten, lastig maakt, dan is...
.jpg)
Beardfish - The Void Als er één band is die het woord voorspelbaarheid niet kent, is het wel...