Saxon - The EMI Years (1985-1988) Recensie op Podiuminfo

2012-10-02 Hoewel Saxon gezien wordt als één van de grondleggers van de New Wave Of British Heavy Metal-stroming (NWOBHM) heeft de band nooit van de grote roem mogen proeven. Daar waar tijdgenoten Def Leppard en Iron Maiden de grote arena’s moeiteloos vulden, moest Saxon het met een kleiner formaat zaal doen. De band deed het zeker niet slecht, maar het echt grote succes bleef uit. Halverwege de Jaren tachtig werd er een dappere poging ondernomen om alsnog een internationale doorbraak te forceren en mochten de heren een contract tekenen bij EMI records. Diehard fans van de band zagen het als een uitverkoop en omdat ook muzikaal de noeste metal werd omgeruild voor een toegankelijker vorm van hardrock leverde het de band een storm van kritiek op.

Na drie studioalbums werd, mede door gebrek aan succes, het contract beëindigd en ging Saxon weer haar eigen weg. De band bleef nog even dolen, maar wist uiteindelijk het heilige vuur weer te vinden. Om ons een terugblik te gunnen op die tijd bracht EMI onlangs de box The EMI Years(1985-1988) uit. De drie studioalbums en liveplaat zijn ook anno 2012 niet het beste uit het Saxon oeuvre, maar het voert te ver om over totale mislukkingen te spreken.

Innocence Is No Excuse uit 1985 is van de drie platen de meest consistente en laat een band horen die enigszins leentjebuur heeft gespeeld bij Def Leppard. Het duidelijkst hoorbaar is dit in ‘Broken Heroes’, hoewel dit wel een prima song is. De singles ‘Back On The Streets’ en ‘Rock ‘N’ Roll Gypsy’ zijn een duidelijke knieval voor de commercie, maar blijven wel geheid in je hoofd zitten. Afsluiter ‘Give It Everything You’ve Got’ is een lekkere ouderwetse Saxon stamper, die laat horen waar de Engelsen het best in zijn: ongecompliceerd rocken!

Eveneens uit 1985 is de liveplaat BBC In Concert. Deze, oorspronkelijk als bootleg uitgebrachte, plaat laat een enthousiast publiek in het Hammersmith Odeon horen, dat vooral uit zijn dak gaat op de oude nummers als ‘Power And The Glory’, ‘Princess Of The Night’ en ‘Wheels Of Steel’. Deze ongepolijste nummers laten horen wat de fans allang weten: Saxon is een live band pur sang, die het best tot zijn recht komt bij dit soort recht voor zijn raap rocksongs.

Derde album uit dit boxsetje is Rock The Nations uit 1986 dat de ingeslagen weg van zijn voorganger voortzet. De kritieken waren ten tijde van de release vernietigend, maar wie het album nog eens goed beluistert, moet erkennen dat er toch een paar knappe songs op dit album staan. Vooral het epische ‘Battle Cry’ is een geweldig nummer, dat de tand des tijds prima heeft doorstaan, maar ook het slepende ‘You Ain’t No Angel’ en de semi-ballad ‘Northern Lady’ laten horen dat er ook in die tijd genoeg creativiteit in de band school. De single ‘Waiting For The Night’ leverde de band ook nog wat succes op.

De laatste plaat onder EMI vlag heet Destiny en wordt algemeen gezien als het zwakste album uit de Saxon catalogus. De slappe poprock klinkt obligaat en hoogtepunten zijn er dan ook amper te vinden. Het dramatisch dieptepunt is de Christopher Cross cover ‘Ride Like The Wind’ dat ook nog als opener wordt gebruikt. Daarna komt het op het hele album nooit meer goed. Het is dat dit misbaksel voor de volledigheid erbij hoort, maar waarschijnlijk gaat dit schijfje nooit meer het daglicht zien. Al met al is dit boxsetje een leuk hebbedingetje, al voegen de dertien bonustracks (live nummers, remixen en b-kantjes) niet heel veel toe zodat deze release vooral voor de fans interessant is, met name door die liveplaat.

Recensent:Jan Didden Artiest:Saxon Label:EMI Music