.jpg)
2012-10-03
Toen begin jaren negentig over de “grote drie” binnen de Engelse doommetal stroming werd gesproken, had niemand kunnen bevroeden dat deze drie bands anno 2012 nog fier overeind zouden staan. Sterker nog, de populariteit van Anathema, Paradise Lost en My Dying Bride kent geen grenzen en de muzikaliteit die twintig jaar geleden onbetwist was, blijkt ook nu nog voldoende om de eredivisie van de metal aan te voeren. Hoewel Anathema inmiddels een progrock koers is gaan varen, is Paradise Lost na wat elektronische omzwervingen per album weer dichter bij haar roots gaan staan. My Dying Bride is in haar geluid nooit wezenlijk veranderd en maakt al sinds haar oprichting in 1990 meeslepende doommetal van het hoogste niveau. Door steeds een andere benadering te kiezen is de muziek van de heren nooit ten prooi gevallen aan saaiheid.Ook op haar elfde album A Map Of All Our Failures tappen de sombere Engelsen uit het bekende doomvaatje: zwaar aangezette slepende riffs, dreinende trage ritmes en de stem van Aaron Stainthorpe, die elk nummer zingt alsof zijn laatste uur geslagen heeft. Wanneer je het zo bekijkt kan deze recensie heel kort zijn, maar gelukkig valt er genoeg te vertellen over de nieuw plaat van deze misantropen. Zo wordt nadrukkelijk terug gegrepen op de periode ten tijde van Turn Loose The Swans en The Angel And The Dark River. Er wordt vrij weinig gegrunt in de slepende songs, waarbij de opvallend open productie, en het regelmatige gebruik van de viool ons weer terug zet in die artistiek meest succesvolle periode. De plaat ligt daarbij in het verlengde van zijn voorganger For Lies I Sire die al een voorzichtig teruggrijpen op het oude geluid liet horen.
De plaat begint met ‘Kneel Till Doomsday’ waarin kerkklokken gezelschap krijgen van een desolate riff, waarna een verrassend monter klinkende Aaron invalt. Halverwege gaat het tempo even flink omhoog en laat Aaron nog eens horen wat grunten is. ‘A Tapestry Scorned’ klinkt bijna lief, en uitzonderlijk melodieus. Dat de band zich soms herhaalt blijkt wel uit het, overigens prachtige, ‘The Poorest Waltz’, dat het gitaarloopje uit ‘The Cry Of Mankind’ heeft omgebouwd tot een duet tussen gitaar en viool. De dubbelstemmige zang in dit nummer is om je vingers bij af te likken. Maar ook het declameren in het titelnummer en het gesproken woord in het voor My Dying Bride begrippen redelijk toegankelijke ‘Within The Presence Of Absence’ zijn prachtige details die deze desolate muziek zo heerlijk somber maken. De loodzware riff gecombineerd met kwaadaardig gefluister en de kermende zang van Aaron maken ook van ‘Hail Odysseus’ een ongekend hoogtepunt.
My Dying Bride kent haar grenzen binnen het beperkte doommetal genre, maar weet telkens weer te boeien door de accenten per plaat wat te verleggen. De band grijpt daarvoor veelvuldig terug op het verleden, maar doordat ze de kunst van het weglaten goed verstaan, geeft My Dying Bride een krachtiger boodschap af dan de vele metalbands die vooral zoveel kabaal als mogelijk willen maken. Het levert een majestueus album op van een band die nog lang niet versleten blijkt.
.jpg)
Bloc Party - FourJarenlang was er onzekerheid voor de fans. Kwam er nog wel een nieuw album...
.jpg)
Cradle Of Filth - The Manticore & Other Horrors De dagen dat Cradle Of Filth stof deed opwaaien met haar provocerende...