De eerste twee nummers knallen direct uit je speakers. Bloc Party rockt meer dan ooit! Vooral opener ‘So He Begins To Lie’ klinkt erg lekker, mede door de goede gitaarriff. In een tijd van overmatige producties valt gelijk bij de eerste paar liedjes op hoe naturel dit klinkt. Dit klinkt als een band van vlees en bloed die lekker muziek aan het maken is. De band laat vooral op de eerste helft van de plaat een palet van kleuren zien die goed in balans is. Stevige rockers worden afgewisseld met uptempo indie liedjes die zo op debuut Silent Alarm hadden kunnen staan, zoals de eerste single ‘Octopus’. ‘Day Four’ doet dan weer een beetje aan de sound van The Temper Trap denken, maar vormt een mooi sfeervol rustpunt na een brok gitaargeweld.
Helaas ontspoort de band ietwat op de tweede helft van de plaat. De balans raakt hier een beetje zoek, zodat je als luisteraar een beetje het gevoel krijgt dat de band drie albums door elkaar heen aan het maken was. Van blues gaan we naar snoeiharde punk. Van pop gaan we naar experimentele indierock met metal invloeden, dat verhaal. Dat heeft twee kanten: aan de ene kant blijft de plaat de volledige speelduur uiterst interessant, want de band weet je als luisteraar steeds weer op het verkeerde been te zetten. Aan de andere kant komt het geheel zo wel fragmentarisch over en is het soms onduidelijk wat voor plaat de band aan het maken was en of er überhaupt wel een einddoel was. Maar al met al op zijn minst een zeer interessant album van een boeiende band.
Alanis Morissette - Havoc And Bright LightsMateloos populair was ze in de jaren ’90: Alanis Morissette . De uit Canada...
My Dying Bride - A Map Of All Our Failures Toen begin jaren negentig over de “grote drie” binnen de Engelse doommetal...