Bob Mould - Silver Age Recensie op Podiuminfo

2012-11-07 In de jaren ’80 was Bob Mould frontman van de punkband Hüsker Dü, die een heuse cultstatus verwierf. Bands als The Pixies en zelfs Nirvana claimden geïnspireerd te zijn door de Amerikaanse band. Ex-drummer van Nirvana en huidig frontman van de Foo Fighters, Dave Grohl, toonde zich meermaal een groot liefhebber. Het moest er dientengevolge een keer van komen dat de mannen samen het podium zouden betreden. Vorig jaar gebeurde dat, in navolging van een gastbijdrage op het meest recente album van de Foo Fighters (Wasting Light). Die samenwerking heeft Mould op zijn beurt dan weer geïnspireerd om weer eens een ouderwets lekker rockend album te gaan maken. Het resultaat was Silver Age.

De vooruitgesnelde single ‘The Descent’ deed al vermoeden dat we hier te maken gingen krijgen met een no-nonsense rockplaat met melodieuze refreinen à la Foo Fighters. Het nummer blijkt een hoogtepunt te zijn en geeft een goed beeld van de stijl die Mould op dit album hanteert. De schijf opent sterk met het vrij stevige ‘Star Machine’. De gitaren scheuren flink en dat de muziek nou niet meteen dynamisch te noemen is, maakt op zich niet zo veel uit. De urgentie is er, de liedjes zijn geslaagd en het tempo zit er vanaf het eerste nummer gelijk in.

Pas helemaal op het eind, bij het geslaagde ‘First Time Joy’, gaat het tempo omlaag, in wat in de eerste helft op een rock ballade lijkt, maar gaandeweg steeds steviger wordt. Tekstueel is dit ook één van de sterkste nummers. Dit lied had misschien beter op driekwart van het album kunnen staan, zodat het geheel iets afwisselender had geklonken. Doordat de muziek ook niet heel dynamisch is gemixt, had een net wat gevarieerder songselectie geen kwaad gekund. Maar dat is deels een kwestie van smaak.

Bob’s karakteristieke stem staat helaas wel de complete speelduur behoorlijk laag in de mix en wordt vooral op de meest heftige stukken bijna compleet ondergesneeuwd door de gitaren. Dat is een bewuste keuze geweest aan de mixtafel, want het is consequent doorgevoerd. Het komt helaas de dynamiek en de luisterbaarheid niet ten goede. Zonde, want in potentie is dit een solide rockplaat

Recensent:Etan Huijs Artiest:Bob Mould Label:Bertus