Band Of Horses - Mirage Rock Recensie op Podiuminfo

2012-10-26 Band of Horses is, zowel letterlijk als figuurlijk, niet meer de band die in 2006 debuteerde met Everything All The Time. Er zijn in de afgelopen zes jaar meer bandleden geweest dan albums, alleen bandoprichter en zanger Ben Bridwell is zijn plaats zeker. Qua geluid is de band, zeker na de overstap van Subpop naar Columbia, eveneens sterk veranderd. Ook de nieuwste plaat van de Amerikanen, Mirage Rock, neemt een nieuwe muzikale stap.

In 2010 lanceerde succesalbum Infinite Arms de band naar de bovenste regionen van de indie-rock. In de schaduw van Arcade Fire en The National stond het album in menig jaarlijstje. Waar op dat album al steeds meer afstand werd genomen van het geluid van de eerste twee albums, doet de band daar twee jaar later nog een schepje bovenop. Een schepje teveel.

Op Mirage Rock flirt Band of Horses openlijk met de jaren zeventig en artiesten als Neil Young en Creedence Clearwater Revival. Dat doet de band echter zonder succes. Opener ‘Knock, Knock’ is meteen al exemplarisch voor het album. Hoewel het nummer zich onderscheidt ten opzichte van de andere songs door steviger te zijn, blinkt het uit in stuurloosheid. De tekst en de muziek glijdt zo van je af, geen zin of riff blijft hangen en het roept geen emotie op. Dit geldt voor het merendeel van de matig in elkaar stekende liedjes.

Het maatschappijkritische ‘Dumpster World’ is het dieptepunt halverwege het album. De rustige, kabbelende eerste helft gaat over in een ongemakkelijke en geforceerde grungy tweede. Het herinnert je als luisteraar even aan het feit dat Band of Horses uit Seattle, home of the grunge, komt, maar het rauwe uitstapje is bijna een belediging voor dat genre. Wanneer de band later op het album niet op twee gedachten hinkt en kiest voor een stevigere aanpak in ‘Feud’, blijkt dat veel beter te werken.

Verder zijn de krenten in de pap moeilijk te vinden. ‘Everything’s Gonna Be Undone’, het enige nummer waar Bridwell niet aan meeschreef en dat doet denken aan Fleet Foxes met een dosis country, en de met strijkers begeleide afsluiter ‘Heartbreak On The 101’ zijn de enige nummers die enige indruk maken. Maar ook dat zijn redelijk uitgedroogde krenten.

Het houdt niet over wat Band of Horses laat horen. Na Infinte Arms leek de band klaar voor de volgende stap, maar die blijft uit. Mirage Rock is een album waarbij de term rock lichtjes opgevat moet worden en middelmatigheid de boventoon voert. Bij het opstellen van de jaarlijstjes zal Band of Horses dit jaar niemand snel te binnen schieten.

Recensent:Jelger Woudstra Artiest:Band Of Horses Label:Sony BMG Music Entertainment