Green Day - iUno! Recensie op Podiuminfo

2012-10-23 De Amerikaanse punkrockband Green Day heeft inmiddels een behoorlijk lange staat van dienst. Ze opereert al sinds eind jaren ’80 en wist halverwege de jaren ’90 een aantal grote hits te scoren met songs als ‘Basket Case’, ‘When I Come Around’ en ‘Good Riddance (Time Of Your Life)’. Na een minder succesvolle periode op commercieel gebied beleefde de band qua populariteit een wedergeboorte in 2004 met het album American Idiot, een heus conceptalbum met terugkerende thema’s en personages. Op dit album stonden ook enkele van de grootste hits van de band. Green Day zette zich weer helemaal terug op de kaart en ook opvolger 21st Century Breakdown, eveneens een conceptalbum, deed het goed bij het grote publiek.

De band kondigde in 2012 maar liefst drie nieuwe albums aan: ¡Uno!, ¡Dos! en ¡Tré!. In een uiterst productieve schrijfperiode van zestien weken wist de band maar liefst veertig songs neer te pennen. Ze bevonden zich naar eigen zeggen in een creatieve piek en wilden eigenlijk het liefst elk nummer uitbrengen. Ze moeten gedacht hebben: ”Waarom ook niet?” en zo werd het idee van een albumtrilogie geboren. In september van dit jaar verscheen dan de eerste van de drie, genaamd ¡Uno!.

Na twee groots opgezette, voor punkbegrippen lange en afwisselende platen vol grote ideeën wilde de band terug naar de energie van de doorbraakplaat Dookie. Niet alleen qua energie, maar ook qua complexiteit. Dit resulteert in een album dat inderdaad doet denken aan de Green Day van de jaren ’90. De eerste twee singles ‘Oh Love’ en ‘Kill The DJ’ geven eigenlijk geen goed beeld van de rest van de plaat, want dit zijn de enige twee liedjes waarop de band enigszins nieuwe paden betreedt. De eerste combineert een simpele gitaarriff met een zanglijn die ietwat aan de Beatles doet denken, de tweede is zowaar een dansbaar nummer.

De rest van de liedjes is van wisselende kwaliteit. Omdat de band bewust de liedjes simpel heeft gehouden, is het logischerwijs geen album van verrassingen geworden, maar sommige liedjes schreeuwen toch om net iets meer arrangement. Soms werkt de minimalistische aanpak heel goed en minimaal de helft van de songs is best goed te pruimen, maar sommige liedjes hadden wellicht beter een mooie plek op de spreekwoordelijke plank kunnen krijgen. Zo weet ‘Angel Blue’ niet te overtuigen en dat geldt voor nog een handjevol songs. Ook komt het ietwat krampachtig over als een veertiger tekstregels zingt als “I’m taking down all my enemies, ‘cause they’re all so fucking useless”. Toch is het zeker geen slecht album geworden. De band weet het speelplezier over te brengen en klinkt toegankelijk en energiek. Benieuwd wat de volgende platen gaan brengen.

Recensent:Etan Huijs Artiest:Green Day Label:Warner Music Benelux