Tame Impala - Lonerism Recensie op Podiuminfo

2012-11-12 Innerspeaker, het debuut van deze Australiërs, zette Tame Impala twee jaar geleden meteen goed op de kaart. Het leverde de band terecht veel lof op, en een plek op vele grote festivals waaronder Lowlands en het Reading festival. Het was niet nieuw wat de mannen lieten horen. Verre van zelfs, want zwaar beïnvloed door de psychedelica van de jaren zestig en de classic rock van de jaren zeventig. Een flink aantal bands is ze daarin voorgegaan, met als een van de meest recente voorbeelden Dungen. Maar Tame Impala gaf er een onweerstaanbare eigen draai aan. En wist het live meer dan waar te maken.

Door het vele toeren naar aanleiding van het debuut heeft de band zich de muzikale stijl nog meer eigen kunnen maken. Opvolger Lonerism klinkt direct vertrouwd, wat niet zo verwonderlijk is aangezien een groot deel van het album al in 2010 is geschreven. Maar tegelijkertijd klinkt de band nog veel overtuigender dan op het debuut. Alsof de heren nu nog meer boven hun eigen materiaal staan, en nog beter weten waar ze voor staan.

‘Be Above It’ opent lekker eigenwijs met het repeterende zinnetje “Gotta Be Above It”, dat door de jagende gortdroge drums je hoofd in gedrild wordt. Waarna vervolgens alle paletten van het psychedelische rock-universum voorbij komen. De fraaiste zanglijnen (liefst in een badje van galm), diep groovende basgitaar partijen, moddervette gitaarriffs, lekker lange drumfills, prachtig dromerige gitaarlijntjes, abrupte eindes, uitgesponnen songs die tot de hemel reiken. Het staat er allemaal op. En als het even lukt in een en dezelfde song.

Het is moeilijk om een echt hoogtepunt aan te wijzen op het album. Dit, omdat iedere song wel een momentje heeft dat het waard maakt om het album linea recta aan te schaffen. Liefst op vinyl natuurlijk.

De twee vooruitgeschoven songs ‘Apocalypse Dreams’ en ‘Elephant’ zijn met zijn tweetjes redelijk representatief voor het album. ‘Apocalypse Dreams’ omdat het je als luisteraar in zes minuten bijna knock out slaat met de enorme rijkheid aan ideeën. En ‘Elephant’ omdat het een onweerstaanbare groove heeft die in al zijn simpelheid maximaal doel treft. Het album bevat nog zoveel meer, maar deze twee songs sommen het redelijk op. Laat één ding vooral duidelijk zijn: Lonerism is (opnieuw) voer voor de jaarlijstjes.

Recensent:Chris Dietzel Artiest:Tame Impala Label:News