.jpg)
2012-11-10
Al voor haar debuutplaat heeft de inmiddels 22-jarige Karsu een indrukwekkend cv opgebouwd. Zo waren er optredens op North Sea Jazz en in de prachtige Carnegie Hall in New York, en heeft ze vooraanstaande mensen ontmoet zoals Bill Clinton en koningin Beatrix. De bluesy jazz in combinatie met haar klassieke geschooldheid heeft kennelijk al flinke indruk gemaakt bij het jazz minnend publiek, waardoor de verwachtingen omtrent haar eerste album hooggespannen zijn.Aan alles blijkt dat Confession een erg persoonlijk album is geworden, getuige de elementen waaruit het is opgebouwd. De basis ligt sterk in de mix van jazz, en popmuziek die raakvlakken heeft met Norah Jones, Rumer en zelfs An Pierlé. Hier overheen heeft Karsu een persoonlijkheid gegoten die vooral herkenbaar is door de etnische invloeden. Zo zijn drie nummers in het Turks gezongen en zijn de arrangementen over de gehele linie ook sterk beïnvloed door haar culturele achtergrond.
Waarschijnlijk is het beste woord om Confession te omschrijven; balans. Het gehele album is goed in balans doordat op elke song een sterke, groovy basis wordt gelegd door drums en cello, terwijl de arrangementen enorm variëren. Opener ‘Confession’ is rustig, herkenbaar en voelt door het gebruik van drumkwastjes zwoel aan. Vervolgens gaat ‘Crime’ op een speelsere wijze verder en volgt daarna het eerste Turkse nummer. De volgorde van de tracks voelt erg logisch en natuurlijk aan, maar wanneer ‘Although’ start, dat bijna als een solo in een opera aanvoelt, wordt duidelijk dat de variatie op dit album immens is.
De echte identiteit krijgt de plaat echter doordat in elk nummer andere arrangementen zijn gestopt. Of het nu een Spaanse gitaar is, opzwepende blazers of heel fijn op de achtergrond geproduceerde viool- en orgelpartijen; elk nummer heeft zijn eigen karakter door de zorgvuldig gedoseerde partijen. Dit zorgt er dan ook voor dat je het album moeiteloos een aantal keer achter elkaar kan beluisteren zonder verveeld te raken.
En dan zijn nog niet eens de zangpartijen benoemd. Karsu laat horen dat ze een enorm vocaal bereik heeft en neemt je als luisteraar moeiteloos mee naar verschillende sferen. ‘Something On The Rocks’ voelt Broadway-achtig aan en zou zo als soundtrack voor een nieuwe Ocean’s Fourteen soundtrack dienst kunnen doen. In ‘Çok Uzaklarda’ heb je door het Turks taalgebruik geen idee waar het nummer over gaat, maar het wordt zo vol overgave en emotie gezongen dat je je als luisteraar direct probeert voor te stellen waar het over zou gaan. En slotnummer ‘Summer Breeze’, daar steelt Karsu gewoon je hart. Prachtig.
Met zo’n debuutalbum als Confession kan het haast niet anders of er is een nieuwe internationale topper opgestaan. De kwaliteit is continu van hoog niveau en het geheel luistert erg vertrouwd van begin tot het eind weg, waarbij de aandacht voor detail je steeds weer doet verrassen. Als Karsu zulke bekentenissen aflegt mag ze nog lang doorgaan met zondigen.
.jpg)
THE WORLD ALIVE - Life CyclesTegenwoordig wordt het steeds moeilijker om met iets origineels op de proppen...
.jpg)
Jane Dare - Dare Drie jaar geleden mocht het Nederlandse muzieklandschap voor het eerst...