.jpg)
2012-11-14
Laat je niet misleiden door de albumcover. Simon McBride is geen doorgewinterde bluesgitarist die zijn zoveelste album uitbrengt. De man in kwestie is slechts 33 jaar oud en brengt zijn vierde studio album uit: Crossing The Line. Zijn voorgaande platen hebben hem al een redelijk goede status gebracht en als we de liefhebbers mogen geloven hebben we hier te maken met een waanzinnig talent.Een talent is het zeker, als we afgaan op zijn gitaarspel wel te verstaan. Voor dit vierde album heeft McBride erg veel tijd gestoken in het zoeken naar het ultieme bluesrock geluid en heeft dit gevonden in de HXDA versterker, waardoor het jaren zestig gevoel van voorgangers Jimi Hendrix en Duane Allman sterk benaderd wordt. Meer dan deze referenties is het sleezy geluid van Santana te horen en dit klinkt kraak- en kraakhelder. Alles op Crossing The Line ademt gitaar. Drums en bas zijn bewust op de achtergrond geplaatst en McBride is virtuoos en technisch genoeg om elke groovende riff of scherpende solo helder te spelen. Ook varieert de plaat genoeg om te blijven boeien. ‘Heartbreaker’ scheurt er lekker op los waar ‘No Room To Breath’ rustig voortkabbelt met mooi gedoseerde hoge gitaartonen.
Voor zover niets mis mee dus, maar wat ontbreekt het de man af en toe aan creativiteit. Vooral de eerste helft van het album voelt erg hapklaar. Toppunt hierin is ‘ Don’t Be A Fool’ waarin McBride advies geeft aan iemand om te stoppen met druggebruik. Werkelijk alle clichés zijn hier in één enkel nummer gestopt. Van simpele lopende basloopjes, naar nietszeggende akkoordenschema’s en een overbekende apotheose van het Hammond orgel. En dan de tekst: “You’re in so deep. You can’t seem to quit. “Till you hold on to the sick’ning shit. You say that this can last forever. Don’t be stupid. Wrong.” Ruben Block van Triggerfinger heeft ooit eens gezegd: "Bij de blues gaat het niet om wát je zegt maar hóe je het zegt". En daar slaat McBride vooralsnog de plank mis. Het klinkt allemaal net wat té bekend, té doorzichtig om er een geloofwaardig en persoonlijk verhaal van te maken.
Gelukkig is de tweede helft van het album een stuk gevarieerder en lijkt het wel alsof de betere ideeën bewaard zijn gebleven voor het laatst. ‘ Alcatraz’ heeft een mooie, rustige vibe die fijn wordt bijgestaan door een ska-achtige blazerssectie. Op het ingetogen ‘ A Rock And A Storm’ lijkt McBride de blues pas écht te pakken te hebben. Het verhaal dat hij vertelt over een steen en een storm die gaan trouwen komt nog wat lichtjes over maar, hij vertelt het met een fijne bite waarin hij zichzelf mooi begeleid op een akoestische gitaar. Ook qua zang lijkt hij hier wat meer durf en lef te tonen, net als in de ballade ‘Home To Me’. Ook dit nummer staat weer bol van de clichés maar het is net wat pakkender gezongen waardoor het niet eens meer uitmaakt wát McBride nu eigenlijk zingt. Het klinkt gewoon lekker.
Crossing The Line puur afvallen op de plichtmatigheden zou dan ook onterecht zijn. Al was het alleen maar omdat het een perfect geproduceerd en lekker in het gehoor liggend bluesrock album is geworden. Er staan een paar goede songs op die helaas omgeven zijn door nummers die Simon McBride te weinig onderscheiden van zijn collega’s. Hierdoor maakt hij zijn talent als gitarist zeker waar, maar blijft hij als songwriter achter.
.jpg)
Papa Roach - The Connection Papa Roach scoorde in het jaar 2000, tijdens de hoogtijdagen van de...
.jpg)
Converge - All We Love We Leave Behind Waar vind je ze nog? Albums met pakweg zeventien nummers erop. Tegenwoordig...