De schijf begint en eindigt met één van zijn grootste successen: ‘Mensch’. In het slotstuk is dit nummer te horen als duet met niemand minder dan Bono. Gelijk bij het eerste nummer valt al op dat het misschien niet zo’n goede keuze was voor Grönemeyer om in het Engels te gaan zingen. Er is sprake van een behoorlijk aanwezig Duits accent, wat er ook voor zorgt dat de emotionele impact een stuk minder groot is. Waar Grönemeyer in het Duits gepassioneerd klinkt en de rauwe emotie overkomt, voel je je hier als luisteraar ietwat ongemakkelijk. Het lijkt alsof het niet met volle overgave is gezongen en dat het niet meer uit zijn tenen komt. Dit is hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat de man al ruim dertig jaar lang in zijn moedertaal zingt en dit voor hem zelf wellicht ook wat onwennig voelt.
Toch zijn er ook genoeg sterke punten te noemen; zo hebben sommige songs een nieuw arrangement gekregen en klinken daardoor weer fris en ook de duetten met Antony Hegarty en Bono komen goed binnen. Muzikaal gezien valt er ook meer dan genoeg te beleven en de muziek klinkt op enkele plekken zelfs meer organisch dan voorheen. Toch is het vreemd dat iemand als Grönemeyer zijn grootste handelsmerk overboord gooit met dit album. Het gepassioneerde Duits in zijn liedjes van hoog niveau blijkt een belangrijkere factor dan menigeen misschien had gedacht. Een typisch geval van: schoenmaker, blijf bij je leest.
Various - Haarlem Vinyl StadKort voor Record Store Day 2012 verscheen het bericht dat vijf Haarlemse...
Baby Guru - Pieces Het is niet voor niets dat deze band aan het indie-labeltje wordt gehangen....