Kamelot - Silverthorn Recensie op Podiuminfo

2012-10-31 Het was voor de fans van Kamelot even slikken nadat in 2011 bekend werd dat zanger Roy Khan de band had verlaten in verband met gezondheidsklachten. De band was net in het stadium aanbeland dat ze de grote clubs moeiteloos uitverkocht en een doorbraak naar de grotere zalen lonkte. Als juist op dat moment je zanger er mee stopt, is dat geen fijn gegeven. Daarbij: Om een frontman als Khan te vervangen, moet je uit behoorlijk goed hout gesneden zijn. Het is Kamelot toch gelukt om in de persoon van de Zweedse Tommy Karevik iemand te vinden die het heeft aangedurfd. Hij is voor het eerst te horen op Silverthorn, alweer de tiende plaat van de symfonische metalband uit Florida.

Silverthorn is een conceptalbum met een vaag verhaal over een jongedame die het leven laat en een groot geheim met zich mee het graf in neemt. Gelukkig klinkt de spannende muziek een stuk coherenter, zoals we dat van Kamelot gewend zijn. De wat nette, maar glasheldere stem van Karevik past, net zoals die van Khan, prima in het bombastische bandgeluid, al zong Khan net iets expressiever.

Op voorganger Poetry For The Poisoned waren wat veel gastbijdragen te horen, maar ook dit is drastisch is teruggeschroefd. Slechts twee zangeressen doen mee op Silverthorn: Alissa Whitegluz (The Agonist), voor de spaarzame grunt, en Elize Ryd (Amaranthe) voor de normale vrouwenstem. Maar ze zijn er slechts ter decoratie en vervullen zeker geen hoofdrol. Verder horen we ook regelmatig klassiek aandoende koortjes, maar dat hoort bij de symfonische koers die Kamelot per album steeds meer is gaan varen.

Na een klassiek intro met piano en koor opent de plaat met ‘Sacrimony (Angel Of Afterlife)’, waarin we Karevik voor het eerst horen. Hij zingt hier bedachtzaam; alsof hij de kat nog wat uit de boom moet kijken. Door de mooie rol van Elize Ryd en prachtig duelleerwerk van toetsen en gitaar is de toon gelijk gezet. Ook het Oosters aandoende toetsenwerk in ‘Torn’ en de licht theatrale voordracht van Karevik daarin, zijn prachtig.

De grootste hoogtepunten zijn ‘Falling Like The Fahrenheit’, waarin een lome riff en bezwerende zang prachtig worden afgewisseld met een ijzersterk refrein, en het drieluik ‘Prodigal Son’, dat sacraal opent en opbouwt naar een prachtige climax. Opvallend hierin is het virtuoze gitaarwerk van Thomas Youngblood. Daartussen vinden we, onder andere, de wat zoete ballad ‘Song For Jolee’ en het loodzwaar bombastisch doorpompende ‘Veritas’. Het stevige en vlotte ‘Solitaire’ is een echt powermetal nummer dat doet denken aan de begindagen van de band.

Het is duidelijk dat Kamelot geen enkele hinder ondervindt van het verlies van Khan, en in Karevik een soortgelijke zanger heeft gevonden. Silverthorn sluit naadloos aan op zijn voorganger en laat horen dat de microfoonwissel geen enkele invloed heeft gehad op het bandgeluid. De fans kunnen gerust gaan slapen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Kamelot Label:SPV