Om maar meteen met de deur in huis te vallen; My House is alles behalve een coherent album geworden. In de biografie is al te lezen dat Oceana een mix van veel verschillende stijlen speelt zoals pop, soul, RnB, jazz, funk en reggae. Het probleem is alleen een beetje dat ze hier geen mooie, persoonlijke mix van heeft gemaakt maar alle nummers zijn afzonderlijk in een ander genre te plaatsen.
‘My House’ opent heel stoer, als een soulvolle mars, waarop Oceana een stemgeluid laat horen dat een mix is tussen Emili Sandé en Macy Gray. Daarna volgt het reggae-achtige ‘Sunshine Everyday’ (dat eigenlijk gewoon een reggae versie van Endless Summer is) en volgen poppy dance songs, ballades en vrolijke soulnummers elkaar snel af. De sterkste nummers zijn diegene waarin het less is more principe wordt gehanteerd. In ‘Say Sorry’ krijgt Oceana de ruimte om met haar stembereik een gevoelige ballad te zingen en in ‘Diamonds’ staat een vette elektronische beat centraal die lekker beukt.
Het probleem van My House is echter niet alleen de vele wisselingen in muziek, maar Oceana heeft ook nog eens veel verschillende stemgeluiden die ze even snel als de muziek afwisselt. Soms klinkt haar stem rauw en doorleefd, soms erg jong, en soms als een sessiemuzikant die voor een producer een dance nummer moet inzingen.
Je vraagt je als luisteraar gewoon af: ‘Wat wil Oceana nu eigenlijk?’ En is dit album niet te snel opgenomen om het momentum van ‘Endless Summer’ niet te verliezen? Dit nummer komt maar liefst in drie verschillende uitvoeringen voorbij waardoor je het gevoel krijgt dat er niet heel veel geëxperimenteerd is of goed gekeken is naar een persoonlijke stijl. Wat overblijft, is een album met een goed geproduceerd geluid maar dat in de breedte echt te wensen overlaat.
Mariusz & De Muzikanten - De Nacht WachtetMarius de Boer alias Mariusz werd geboren in het Friese Stiens. Na als jong...
The Walkabouts - Berlin The Walkabouts draait al een tijdje mee. Opgericht in Seattle in 1984 en...