.jpg)
2012-11-27
Er is een mooie video op Youtube van blueslegende Howlin’ Wolf waarin hij tijdens het intro van ‘How Many More Years’ vertelt dat een man pas de blues kan bezingen als hij platzak is, verlaten door vrouw en kinderen en op straat belandt. Je moet als blanke Engelsman dan wel verdomd veel vertrouwen in jezelf hebben om helemaal naar Mississippi af te reizen en je te wagen aan het bezingen van de blues. Ian Siegal doet dat gewoon. Sterker nog, samen met een verzameling gerenommeerde muzikanten ontstond het collectief Ian Siegal & The Mississippi Mudbloods en werd begonnen met het componeren en opnemen van muziek. Het resultaat is Candy Store Kid waarmee Siegal wil aangeven hoezeer hij zich op zijn plek voelt te midden van alle muzikanten.Probeer je het je eens voor te stellen hoe dat eruit moet hebben gezien. Mijnheer Siegal die helemaal vol loopt van euforie en staat te springen en te dansen in de korenvelden van Mississippi omdat hij zijn grote geluk heeft gevonden. Het is misschien een beetje een vreemd beeld, maar als het hem iets heeft opgeleverd dan is het wel dat elke microseconde van de muziek, elke vezel van het artwork helemaal vol staat van spelplezier.
Muzikaal gezien is het werk van Candy Store Kid een moderne combinatie van Muddy Waters en Tom Waits. Opener ‘Bayou Country’ luistert makkelijk weg en is door de invloed van achtergrondzangeressen lekker soulvol. ‘I Am The Train’ geeft je daarentegen het fantastische gevoel hoe het zou moeten zijn om in een oude stoomlocomotief door het Amerikaanse landschap te reizen. Hoogtepunt ‘Kingfish’ representeert misschien wel het beste het spelplezier van Ian Siegal. De steelguitar lijkt bijna nonchalant ingespeeld te zijn en laat het uitgesponnen nummer langzaam in intensiteit stijgen. Qua zang is Siegal niet de meest getalenteerde muzikant maar dat vergeef je hem. Hij zou anders ook misschien een te grote copycat van zijn voorgangers zijn, terwijl hij nu, doordat zijn stem niet té doorleefd klinkt, nog een eigen geluid creëert.
Er zijn slechts een paar minpuntjes. ‘Green Power’ voelt overbodig door de terugkerende en misplaatste achtergrondzangeressen. En tekstueel gezien is Ian Siegal ook niet erg getalenteerd, terwijl dat juist in bluesmuziek zo’n mooie toevoeging kan zijn. Het is echter niet iets waar je je als luisteraar heel erg aan stoort. Integendeel; Candy Store Kid ademt in alles een traditionele Amerikaanse sfeer en die van de staat Mississippi in het bijzonder. En daarmee bewijst Ian Siegal dat het zeker mogelijk is om, zonder alle ellende van de wereld op je schouders, de blues te bezingen. Had Howlin’ Wolf het misschien toch mis.
.jpg)
The Tragically Hip - Now For Plan AJe hebt van die bands; wars van alle trends maken ze gewoon plaat na plaat,...
-1.jpg)
Broeder Dieleman - Alles Is Ijdelheid Prachtige folk in Zeeuws dialect. Die beschrijving is eigenlijk al voldoende...