Parkway Drive - Atlas Recensie op Podiuminfo

2012-12-02 Parkway Drive behoeft geen introductie meer. In tien jaar tijd heeft de metalcore-sensatie zich flink omhoog gewerkt en gaven ze onlangs een sterke show in de 013. Ze zijn nog net niet de moderne variant op Metallica, want bij iedere metal-hardcore-show zie je tegenwoordig wel een paar Parkway Drive-shirts voorbij komen. De band heeft onlangs album nummer vier uitgebracht, genaamd Atlas en vat goed samen wat ze opgebouwd hebben en waar ze naar toe gaan.

Atlas is onmiskenbaar Parkway Drive, met net dat beetje meer. Toegegeven, het vorige album Deep Blue begon al tekenen te vertonen van het feit dat de band het maximale uit zijn eigen geluid had gehaald. Veel breakdowns, pinch harmonics, zware grunts over stille stukken en snelheid om vervolgens terug te vallen. Ze hebben het allemaal al gedaan en ook hier zit het er allemaal in. Parkway Drive heeft de gave metalcore te maken die net iets beter is dan al het gemiddelde. Voor Atlas hebben ze hun horizon verbreedt en dat is ook het hele idee achter dit album. De band heeft ondertussen al aardig wat van de wereld gezien. "Hoe meer je je horizon verbreedt, hoe meer negatieve dingen je ook ziet.", zo vertelt zanger Winston McCall. Het komt allemaal terug, waarbij het veelal gaat over de ondergang van de aarde als we er niet snel wat aan doen.

Er is een tweedeling te maken in de twaalf tracks die het album rijk is. Enerzijds beginnen ze op de wijze zoals we van Parkway Drive gewend zijn; een akoestische intro genaamd ‘Sparks’, waarna ze keihard binnen komen via ‘Old Ghost/New Regrets’. Vervolgens heb je ‘Dream Run’ met zijn vleugje punk-hardcore dat doet denken aan Sleepwalker. Ook eerste single ‘Dark Days’ komt al vroeg voorbij, net als de nieuwe live-favoriet ‘Wild Eyes’, voorzien van een sterk meezing-riffje. Vanaf ‘The River’ slaan ze een pad in waar we ze nog niet gehoord hebben. De track zet in met lieflijke vrouwelijke zang en dat is ook het punt waar ze meer nieuws uit de kast trekken.

Grote vraag is of dit ook daadwerkelijk iets toevoegt en niet alleen gedaan is bij gebrek aan ideeën. Het antwoord is ja, het voegt daadwerkelijk iets toe. Het houdt het geheel interessant om naar te luisteren, omdat er veel dynamiek is toegevoegd aan het toch al snoeiharde geluid. De tragische kreten van McCall worden bijvoorbeeld op de titeltrack ondersteund door violen en zelfs een cello. Of wat te denken van de turntables die op ‘Slow Surrender’ voorbij komen? Allemaal elementen die Atlas fris en vermakelijk houden. Op ‘Blue And The Grey’ trekken ze nog even een trompet uit de kast en sluiten ze op bombastische wijze af. Parkway Drive levert een prima plaat af, waarmee ze zich met gemak dieper nestelen in de bovenste metalcore-regionen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Parkway Drive Label:Epitaph