Robbie Williams - Take The Crown Recensie op Podiuminfo

2012-11-22 Zo nu en dan wordt de dvd What We Did Last Summer nog wel eens van stal gehaald. Een uit 2003 stammende, prachtige concertregistratie van Robbie Williams op een immens groot terrein in het Engelse plaatsje Knebworth. Een onnoemelijk groot veld, vol met apengapende blikken in de richting van de excentrieke Robbie die op zijn beurt een meer dan perfecte performance aflevert. Het vormde waarschijnlijk het onbetwiste hoogtepunt van zijn solocarrière, waarin destijds de hele muziekwereld aan zijn voeten leek te hangen. Het roerige bestaan van de Engelsman is sindsdien echter aan een flinke metamorfose onderhevig geweest.

In 2005 werd de neerwaartse spiraal ingezet met het tegenvallende Intensive Care, waarop geen noemenswaardige hits voortgebracht werden. Het absolute dieptepunt werd een jaar later bereikt met het tenenkrommend slechte Rudebox. Drie jaar geleden verscheen vervolgens zijn voorlaatste soloalbum, het persoonlijke en een stuk ingetogenere Reality Killed The Video Star.

In 2010 was Williams’ terugkeer bij boyband Take That een feit en samen met hen maakte hij het album Progress en ging op wereldtournee. Niet in de laatste plaats om zijn eigen carrière van een broodnodige nieuwe impuls te voorzien. In de tussentijd werd hij vader en tussen dat alles door werd zijn laatste geesteskindje vervaardigd: Take The Crown. Precies dat moet namelijk het album worden dat de herrijzenis van de popster symboliseert. Over populariteit heeft Williams echter niet te klagen, aan muzikale hoogtijdagen des te meer.

Op Take The Crown is vooral die enorme drang voelbaar om dat bovenste muzikale schavotje te heroveren. Die komt voornamelijk tot uiting in de weelderige productie, waarin elk muzikaal gaatje opgevuld lijkt te zijn, en in de stadionsalvo’s die voorbij komen. De elektronische opener ‘Be A Boy’ doet door dat laatste een beetje denken aan de nieuwe ‘Viva La Vida’. Desalniettemin is het een prettige opener waar met het, eveneens grootse, ‘Gospel’ op voortgeborduurd wordt. In muzikaal opzicht is de samen met Gary Barlow geschreven eerste single ‘Candy’ vervolgens een wat luchtigere popsong en tevens een van de betere van de plaat.

Daarnaast zijn het overtuigende, in synthesizertonen gehulde ‘Shit On The Radio’ en het U2-achtige ‘Into The Silence’ de moeite van het benadrukken waard. Alhoewel het vocale geluid van Williams op laatstgenoemde, bij de overgang naar de kopstem, even van een twijfelachtig niveau is. Als afsluiter is uiteindelijk gekozen voor een cover. Samen met zangeres Lissie wordt het nummer ‘Losers’ gecoverd, waarvan het origineel afkomstig is van het Amerikaanse duo Belle Brigade. De chemie tussen de twee ontbreekt echter volledig en de song vormt daardoor een overbodige factor binnen het geheel.

Met zijn laatste album zal Williams waarschijnlijk geen geheel nieuwe fanschare aan zich binden. Fans van weleer die de popster de rug toegekeerd hebben zullen zich echter misschien nog eens achter de oren krabben. Take The Crown is namelijk wel een degelijk popalbum en biedt de zanger qua potentiële hitsingles genoeg ruimte om zijn beschadigde muzikale imperium in ere te herstellen. Het komt echter niet in de buurt bij het beste wat de zanger ooit gemaakt heeft. Het wachten op een echt topalbum van zijn hand duurt dan ook onverminderd voort.

Recensent:Mick Claessens Artiest:Robbie Williams Label:Universal