Voor Blackoustic spelen de heren songs van Stratovarius, Kotipelto, Sonata Arctica en een paar covers. Hoewel het idee leuk is en soms best goed kan uitpakken, kijk maar naar het Maiden United project, is deze plaat een hele kluif om uit te zitten. De songs die oorspronkelijk van Stratovarius zijn, zoals ‘Black Diamond’ en ‘Hunting High And Low’, of van Sonata Arctica (‘My Selene’) klinken in hun originele uitvoering vele malen beter dan deze uitvoering. Zeker ook omdat Kotipelto’s stem wat overheersend is en weinig variatie kent. ‘Sleep Well’ van Kotipelto is zeker aardig uitgevoerd, maar mist ook het venijn van het origineel.
Speciaal voor dit album heeft Liimatainen ‘Where My Rainbow Ends’ geschreven, dat zeker verdienstelijk is, maar ook niet meer dan dat. De covers zijn helaas ook niet allemaal geslaagd. Tegenover het leuke ‘Out In The Field’ (Gary Moore & Phil Lynott) staat het erbarmelijk slecht gezongen ‘Behind Blue Eyes’ van The Who. ‘Perfect Strangers’ van Deep Purple is gelukkig niet zo slecht, maar haalt het natuurlijk ook niet bij het origineel. Het beste uit de verf komt ‘Rainbow Eyes’ van Rainbow dat mooi ingehouden klinkt, maar Kotipelto is natuurlijk nog steeds geen Ronnie James Dio.
Blackoustic mist domweg de nodige spanning om te kunnen boeien. Daarbij begint de stem van Kotipelto op een gegeven moment te irriteren. Verder mag je van een begenadigd gitarist als Liimatainen wel wat meer vuurwerk verwachten dan het vaak simpelweg begeleiden van zijn maatje. Een akoestische setting als dit gedijt vaak het beste in een live omgeving, maar blijkt op plaat vaak niet te werken. In ieder geval niet bij deze twee heren. Alle goede bedoelingen ten spijt.
Steve Lukather - TransitionEigenlijk heeft Steve Lukather geen introductie nodig. We kennen hem...
Vicious Rumors - Live You To Death De Bay Area, het gebied rondom San Francisco, is in de begin jaren tachtig...