Mezelf betrappend op deze niet-alledaagse associatie, beantwoordde ik bovenstaande vraag met een volmondig: veel. Tijdens zo’n eindbal staat er op het podium namelijk ook altijd wel een hippe poprockband te spelen met een te knappe voorman en een retecommerciële sound. Collections voelt als een open sollicitatie voor een toekomstig gastrolletje in een romkom als deze. Alhoewel de muziek van de Canadese band songtechnisch gezien zeker niet slecht in elkaar zit, grossieren de heren daarentegen in clichés en voorspelbaarheden.
De band klinkt als duizenden anderen, waarbij zelfs de stem van zanger Jeff Kalesnikoff klinkt alsof je hem al veel vaker gehoord hebt. Om nog maar een laatste lijntje trekken naar voorgenoemde films, net als die films heeft ook de muziek op Collections de diepgang van een badeendje. Zo bereikt geforceerd rijmen een nieuw hoogtepunt op ‘Fingers Crossed’: “If we could just be still and gather dust, maybe we could find a way to trust?”. Volkomen onbedoeld wellicht, vraagt Acres of Lions erom niet serieus genomen te worden. Als je dat vervolgens ook niet doet, kom je tot de conclusie dat de gemiddelde top 40-liefhebber nummers als ‘Reaction’ en ‘Kids’ zeker wel zal moeten kunnen pruimen.
Voor de niet-kritische poprock liefhebber is Acres of Lions dan ook een alleraardigst plaatje. Voor die luisteraars zal Collections namelijk voelen als een veilige haven, alles wat hun hartje begeert zit er namelijk in: toegankelijke klanken, voorspelbare songstructuren en meezingbare refreinen. De muziekliefhebber die originaliteit hoog in het vaandel heeft staan en er een iets kritischere blik op nahoudt, moet dit album echter vooral heel ver links laten liggen.
State Radio - Rabbit Inn RebellionSoms moet je, met het schaamrood op de kaken, toegeven dat bepaalde bandjes...
Troy von Balthazar - ...Is With The Demon Dat bij het horen van de naam Troy Von Balthazar niet meteen een belletje...