2006-05-08
The Czars zijn een geval apart. Een korte zoektocht naar informatie over deze band leert namelijk dat zij verrassend genoeg uit elkaar zijn, maar toch ook weer niet. Hierover lopen de meningen uiteen. Zo meldt site A dat de band na ongeveer tien jaar uiteen is gevallen na het uitblijven van een echte doorbraak. Site B laat zien dat The Czars nog springlevend zijn. Volgens site A is de huidige band slechts a Shell of its former self, gezien het vertrek van twee founding members. Site B kijkt vol vertrouwen naar de toekomst, ook met alleen de zanger aan het roer komt de band er wel. Zoals altijd zal de waarheid wel ergens in het midden liggen.Gezien het bovenstaande is het misschien niet verwonderlijk dat The Czars nu een album uitbrengen met B-kantjes van de afgelopen tien jaar. Dat kun je een zwaktebod noemen, maar misschien was het wel uit nood geboren. Hoe dan ook, aan B-kantjes kleeft toch meestal een negatieve connotatie. Dat dit label niet altijd terecht is bewijst het album ‘Sorry I made you cry’. In dit geval zijn de B-kantjes juist bijzonder hoopgevend. Het album is namelijk erg goed!
De bijgesloten biografie noemt de band uniek, vooral door haar diversiteit aan stijlen. From shuffling west coast pop and crashing electronica to alt-country and delicate ballads. Gelukkig voor ondergetekende is het album ‘Sorry I made you cry’ eenvoudig te plaatsen. Het valt zonder twijfel onder die laatste categorie. En dat zou, gezien de populariteit van rustige gitaarmuziek van Jack Johnson en crooners als Michael Buble, een slimme zet zijn van de band. Denk overigens niet dat je zorgeloze gitaardeuntjes moet verwachten. The Czars zijn toch meer melancholisch, maar dan op een goede manier.
Dat neemt niet weg dat meeste nummers, ondanks de zware lading, heerlijk weg luisteren. Daarbij valt vooral de stem van zanger John Grant in positieve zin op. Onderhoudend is de band zeker ook. Zo weten ze gedurende de bijna negen minuten van de track My funny Valentine continu te boeien. Een hele prestatie als men zich bedenkt dat het nummer wordt gedragen door slechts piano, gitaar, zang en electronica.
Zo nu en dan waant de luisteraar zich in een nachtclub uit lang vervolgen tijden. De jaren vijftig en zestig komen nog het meest in de buurt. Echter, de band klinkt geen moment belegen. Op het nummer Leavin’ on your mind, een duet met Paula Frazer, waan je je weer in een schommelstoel op een veranda in the American heartland. Met andere woorden, een mooie Americana ballad. Op het nummer I fall to pieces laat de band andermaal haar country kant zien.
Zo halverwege de cd valt nogmaals op hoe goed de zanger werkelijk is. Heel af en toe lijkt hij op Nick Cave, maar dan zuiver. Echter, elke vergelijking zou de zanger te kort doen. Hij heeft gewoon de stem van John Grant: zeer laag kan, erg hoog ook, en altijd zuiver. De kristalheldere productie draagt nog verder bij aan het aangename eindresultaat. Een resultaat dat nog het beste omschreven kan worden als een bijzondere oefening in veelzijdigheid met een zeer beperkt instrumentarium.
Zo komen we inderdaad tot de conclusie dat de waarheid in het midden ligt. Aanhangers van de ‘oude’ The Czars halen hun gram, het laatste album in die samenstelling schopte het immers tot de top vijftig van beste cd’s uit 2004 volgens het bekende muziektijdschrift ‘Uncut’. The Czars van nu laten zien dat zij ook het ook prima redden met alleen nog de originele zanger aan het roer.
The Pipettes - Meet the PipettesTijdens Koninginnedag 2006 stonden ze op het buitenpodium van Paradiso, maar...
Flavour - In So Many Ways De Zeeuwse band Flavour (uit Goes) is met In So Many Ways alweer aan haar...