-1.jpg)
2013-01-09
Het Duitse The Very End heeft zojuist haar derde album uitgebracht al zal dat geen wereldnieuws zijn. Haar nieuwste boreling heet Turn Off The World. Dit slaat overigens niet op het vergaan van de wereld, maar over het feit dat we maar niet zomaar alles moeten accepteren. De samenhang tussen dit feit en de titel ontgaat ons even, maar er zal ongetwijfeld een filosofie achter zitten. Sinds voorganger Mercy & Misery heeft The Very End een bezettingswisseling doorgemaakt en mogen we Alex Batrkowski (gitaar) en Daniel Zeman(drums) nieuw in de band verwelkomen als vervangers van Volker Rummel en Lars Janosch.Wanneer we de nieuwste plaat met de voorganger gaan vergelijken, is er wel enige vooruitgang te bespeuren in de composities van The Very End. Zo staan er geen covers op de plaat en heeft de band wat meer rustpunten in haar tegen de metalcore aan schurkende muziek ingebouwd. De songs zijn puntiger en Björn Gooßes gebruikt weer veel zijn cleane zang.
Dat er ditmaal (gelukkig) geen covers op de plaat staan, komt de consistentie ten goede, al weet de band nog steeds net zo makkelijk hitgevoelige emocore-achtige liedjes als ‘Infidel’ af te wisselen met het tegen de deathmetal aanleunde ‘The Black Fix’, waarop Entombed zanger Lars Goran Petrov is te horen met zijn dodelijke grunt. Met dit nummer hebben we ook gelijk het hoogtepunt te pakken, zonder de andere nummers als slecht af te doen overigens. Ook nu komt de Nevermore vergelijking weer eens om de hoe kijken, en wel in het epische ‘Maelstroom Calling’, wat vooral komt door het enigszins op Warrel Dane gelijkende stemgeluid van Gooßes.
Geen The Very End album zonder misser, in dit geval is het de infantiele opening van het album; het op zich niet onaardige nummer ‘Splinters’ wordt grondig verpest door de openingszinnen (en tevens refrein): ”Eins, Zwei, Drei, Vier-The Very End Is Here, We try to leave but someones’s locked all the doors, funf, sechs, sieben, acht- wer hat’s kaputt gemacht?, We try to forget but there’s blood on the floor”. De haren rijzen te berge wanneer je dit hoort oplepelen, zodat je denkt in een Duitse versie van Sesamstraat ze zijn beland. Gelukkig staan daar retestrakke doorratelende nummers als ‘The Last Mile’ tegenover, maar een album zo beginnen is geen goed idee.
De stap voorwaarts die The Very End heeft gemaakt zorgt ervoor dat Turn Off The World net iets lekkerder weghapt dan Mercy & Misery, dat soms wat aan compositorische bloedarmoede leed. De songs zijn ditmaal over de hele linie sterker zodat dit afwisselende album goed uit te zitten is. Wanneer je even over dat stupide begin heenstapt tenminste.
.jpg)
VETO - SinusIn hun thuisland Denemarken wonnen ze een paar jaar geleden al verschillende...
-1.jpg)
Angie Stone - Rich Girl Toen Angie Stone in 1999 met haar solodebuut kwam, leek het erop alsof de...