.jpg)
2013-01-14
De muziekwereld staat bol van de eigenaardige, kunstzinnige en theatrale persoonlijkheden. Van die muzikanten waarvan velen zullen denken: “Wat een raar mens is dat”. In de hedendaagse popmuziek heb je bijvoorbeeld Björk en in zeker mate ook Patrick Watson. En dichter bij huis is Roosbeef typisch zo’n muzikante voor een select gezelschap liefhebbers. Nalyssa Green brengt met The Seed haar tweede album uit en lijkt zich daarmee in de top van de kunstzinnige popmuziek te nestelen.Op dit album heeft Nalyssa Green zich laten inspireren door “de natuur en hoe de mens daar een integraal onderdeel van uitmaakt, en hoe het menselijk geluk verstrengeld is met het leven in het wild”. Zo, alstublieft. Dat is nog eens een omschrijving, en hoe filosofisch of vergezocht hij ook mag overkomen, het geeft wel aan dat The Seed een diepzinnig album is geworden dat vooral gekenmerkt wordt door sfeer. De muzikale begeleiding is veelal minimaal, akoestisch en klein waarover de zang van Green kil en mysterieus heen klinkt. Als een echo van een stem die in de verte nagalmt. Heel af en toe ontspoort het geheel met een hoop distortion en heftige drums, maar dat doet het dan gecontroleerd en zonder hysterisch over te komen.
Eigenlijk is het geheel zó theatraal dat je het gevoel hebt naar de muziek van een complete horrorfilm zit te luisteren. Of een rit maakt in een erg groot spookhuis. The Seed begint nog redelijk rustig en aangenaam met ‘The Island’ en ‘A Seed’, maar tijdens ‘Windy’ begint de muziek zich als een dikke mist te nestelen in de ziel van de luisteraar. En daar zijn met name het stemgeluid en de zanglijnen van Green verantwoordelijk voor. Sowieso klinken haar uitgesponnen en hoge achtergrondvocalen erg intens, maar daarnaast weet ze van ogenschijnlijk makkelijke composities iets inventiefs te maken. ‘The Moon’ heeft een erg simpel akkoordenschema, maar door haar stemgebruik klinkt het allemaal een stuk spannender. Zo ook in ‘Repetition’, waarin vooral het refrein prachtig aansluit op de, wederom, eenvoudige akkoorden.
Het moge duidelijk zijn, The Seed is een verhaal op zich. Het framewerk is door Nalyssa Green zelf neergezet en het is aan de luisteraar om de definitieve vorm te bepalen. Hoe je dat doet kun je helemaal zelf bepalen, maar feit is dat het album van begin tot eind een trip is die bulkt van de intensiteit en mystiek, maar gemakkelijk weg luistert. Exemplarisch is het laatste nummer, ‘The Wave’, dat erg kort is, maar voelt als een liedje van een speeldoos dat wegebt als je het doosje dicht doet. En terwijl je het deksel neerlegt hoor je jezelf bijna denken: “Wat een raar mens toch, die Nalyssa Green.”
.jpg)
Etten - LappugglaOp haar debuutalbum uit 2009 was Etten al druk aan het experimenteren met...
.jpg)
U-Roy - Pray Fi Di People Voor de liefhebbers van reggae en dub behoeft U-Roy geen introductie meer,...