.jpg)
2013-01-03
Fullforce is een collectief van metalveteranen die reeds hun strepen verdiend hebben bij onder andere Yngwie Malmsteen, Hammerfall en Heed. Een gegeven dat bij voorbaat al garant zou moeten staan voor een sterk plaatje. Ze leveren een geluid dat gemakkelijk te vergelijken is met acts als Masterplan en zelfs Whitesnake. Next Level is hun volgende stap, maar trekt de mannen niet naar een geheel nieuw niveau. Ze maken hun naam niet helemaal waar en houden het wel erg braaf allemaal. Het vakmanschap hoor je terug, maar levert een bombastisch traag plaatje op. Het merendeel van de nummers gaan op groovend midtempo, waardoor het veelal werkelijk de power mist. De plaat opent op volle toeren met ‘Broken Dreams’, maar ze nemen alweer gas terug met ‘Break It, Crack It, Destroy It’. Daarna duurt het tot ‘Karma’ voor er weer een beetje vaart in komt. Wat overigens ook kortstondig is, want halverwege zitten ze alweer op dat voorheen genoemde tempo. Enkele uitschieters zijn ‘Hate... Love… Drop It!” en ‘Visions’ om zo het geheel van wat variatie te voorzien. Dat maakt het geen slechte plaat, maar het geeft wel aan dat deze bedoeld is voor metalheads die houden van die melodische zweem. Net als de positieve boodschap die over de muziek heen gegoten is. Een mooi voorbeeld is de powerballad ‘Smile At The World’. Met een zanglijn als ”Smile at the world, and I’ll promise you, the world will smile back at you” mag het duidelijk zijn wat de toon van Next Level is. Wees niet bang, hou je niet in en laat je volop gaan.
Het album draagt echter wel het gevoel alsof het zich heel erg inhoudt. Zoals eerder gezegd, blijven ze te veel op één tempo hangen, waardoor het snel allemaal hetzelfde klinkt. Het vakmanschap is onmiskenbaar en het staat tot de nok toe vol met ridicule riedeltjes en schitterende gitaarsolo’s, maar echt hoogtepunten kent het niet. Daar kan zelfs de prachtige betitelde track ‘Awesomeness’ niks aan veranderen, want ook deze valt helaas in het geheel weg. Fullforce heeft voorlopig alleen nog maar als support mogen spelen van acts als Edguy, maar tilt zichzelf met deze plaat nog niet naar een hoger niveau.
.jpg)
Nicolas Repac - Black BoxDe echte blues zoals dat ooit klonk, gezongen door mannen die de slavernij...
.jpg)
Sax Gordon - Showtime De stijl van de Amerikaanse saxofonist Sax Gordon grijpt terug op een...