.jpg)
2013-01-17
In februari 2012 verscheen debuutplaat Belief van het Amsterdamse indiecollectief Avant La Lettre. Het album werd goed ontvangen en in de recensie op deze site werd zelfs gesproken over een ‘veelbelovende Nederlandse gitaarband’. De goede kritieken ten spijt sloegen twee van de vijf bandleden na Belief een andere weg in. Desondanks komt de band krap een jaar na de release van datzelfde album reeds op de proppen met opvolger In My Time. Waar Avant La Lettre op Belief nog klonk als een jong en verfrissend gitaarbandje lijkt de band op In My Time, qua geluid, in korte tijd volwassen te zijn geworden. Waar hun eerste album gekarakteriseerd werd door een wat vlakke gitaarsound, daar zijn de arrangementen en het geluid op In My Time een stuk gelaagder. Waar ‘fris’ en ‘sprankelend’ de toverwoorden waren op hun debuut, zijn dat nu eerder termen als ‘groei’ en ‘ontwikkeling’, waarbij de serieuze en donkere kant van de band meer naar voren komt. De gitaren worden geregeld naar de achtergrond gedirigeerd en moeten daarbij plaatsmaken voor synthesizers. Het donkere ‘Smoke Screen’ is daar een perfect voorbeeld van en fungeert als blauwdruk van wat je kunt verwachten van de band anno 2013.
Het brede scala aan instrumenten is een van de belangrijkste lichtpuntjes en vooral de blazers verdienen het om uitgelicht te worden. De trompet in ‘Postmodernity’ is zelfs zo catchy dat het nummer voer voor de hitlijsten zou kunnen zijn. Iets wat, wellicht alleen met uitzondering van het sterke ‘Hold On’, niet geldt voor de meeste andere nummers. ‘Peace Sign’ en ‘In My Time’ zijn desondanks twee noemenswaardige nummers in het tweede deel van het album, waarin echter alleen afsluiter en duet ‘When They Dance’, door de vocale samensmelting, nog écht weet te verrassen.
In My Time is gevarieerder dan zijn voorganger en toont de veelzijdigheid van een band die volwassener is geworden. Tegelijkertijd heeft de band de neiging om te verdrinken in nieuwe ideeën. Met het huidige geluid kent Avant La Lettre op enkele momenten namelijk een gebrek aan spanning. Het zit goed in elkaar maar weet je niet mee te slepen noch te raken. Het album bevat geen slechte nummers maar de implementatie van nieuwe elementen in het geluid lijkt zo nu en dan ten koste te gaan van de muzikale bezieling. Als de Amsterdammers wat meer spanning in hun arrangementen kunnen leggen en het geheel kunnen overbrengen met dezelfde bevlogenheid van hun debuut, dan pas is Nederland daadwerkelijk een sterke en eigenzinnige band rijker.
.jpg)
Ballaké Sissoko - At PeaceTerwijl de vooruitzichten op een werkbare vrede voor het land Mali steeds...
.jpg)
Most Unpleasant Men - Most Unpleasant Men Tja, met zo’n bandnaam val je wel tenminste wel op. De Nederlandse popscene...