Opgenomen op een klein kamertje dus; dat zou nog wel eens goed kunnen uitpakken voor een band die ook muzikaal gezien de kleine ruimte opzoekt. In eerste instantie doet het dat ook. De vier nummers op Hibernation verkennen op een mooie manier de fundamenten van de melancholische folk, waarbij de basis steeds wordt gelegd in rustgevende gitaarpingels á la Devendra Banhart. Deze ontspruiten vervolgens in een voller geluid, waarbij extra gitaren, bas, toetsen en trombone zorgvuldig geïntroduceerd worden. Vooral in ‘An Ominous Sign’ zorgt dit voor mooie harmonieën in met name het refrein.
Helaas moet er een flinke kanttekening geplaatst worden bij deze EP. Om te beginnen is het spelniveau erg matig. De gitaarpingels, basloopjes en akkoordenschema’s zijn op zijn zachtst gezegd nogal eenvoudig. Dat zou op zich nog geen punt moeten zijn als de liedjes erg sterk in elkaar zitten. En dat is niet het geval. De vier nummers op Hibernation kabbelen alle vier veel te rustig voort, zonder op zoek te zijn naar verrassingen of spanningsbogen. Eigenlijk precies wat je verwacht van een beginnend bandje uit de buurt.
Daarnaast schort er het een en ander aan de vocalen. De leadzanger is geen getalenteerde zanger, lijkt zich dat ook te beseffen, maar kiest vervolgens voor erg monotone zanglijnen die onstabiel aanvoelen. Dit wordt vooral duidelijk in ‘Ocean’ waarin bovendien de extra vocalen voor onrust zorgen.
White Tipped Tails is duidelijk beïnvloed door de golf van indiefolk van de afgelopen jaren en is daardoor enthousiast geraakt. Met minimale middelen is het in staat om een helder geluid neer te zetten maar helaas ontbreekt het de band aan sterk songmateriaal. Hierdoor zit er vooralsnog niet meer in dan het imago van geinig regionaal bandje.
Petra Haden - Petra Goes To The MoviesWeet je nog vroeger? Als klein jongetje of meisje luisterde je naar de radio...
Harsh Realms - Sink In Time/Chemistry EP Hoe wil je als band nou dat een recensent kijkt naar een EP met slechts twee...