.jpg)
2013-01-11
Darren Hayman trapte met Pram Town in 2009 af met het eerste deel van zijn drieluik over Essex, Groot-Brittannië. Met zijn band The Secondary Modern bracht hij een jaar later het tweede deel Essex Arms uit. De albums beschreven de charmes en veranderingen die de geboortestreek van Hayman in de geschiedenis doormaakte. Met de melancholische folk van de twee albums schotelde Hayman de luisteraar een fraai beeld van Essex voor. Voor het derde deel The Violence wilde hij ook een minder fijne kant van Essex belichten. De liedjes houden namelijk allemaal verband met de jacht die Witch Finder General Matthew Hopkins tussen 1644 en 1646 uitvoerde op van hekserij verdachte alleenstaande weduwen. Maar ook gebeurtenissen uit de Engelse Burger Oorlog in de 17e eeuw. De jacht, het proces, de straf maar vooral de angst in die periode vormen de bloedrode draad op The Violence. Darren Hayman veranderde zijn bandnaam dan ook geheel toepasselijk in The Long Parliament.Het mag duidelijk zijn dat de toon van het album niet bepaald vrolijk is. Zeker als je het tekstboekje erbij pakt en de verhalen bij de personages en de gebeurtenissen van een song leest. Zelfs als de songs wat minder somber klinken, meer gelaten of soms zelfs bijna opgewekt, doen de teksten van de liedjes en het boekje beseffen dat dit slechts schijn is. De variatie in de gekozen toon zorgt er wel voor dat je het album helemaal kan uitzitten. We hebben het tenslotte wel over twintig tracks met een speelduur van ruim zeventig minuten.
De meest opvallende songs op The Violence zijn geschreven vanuit het oogpunt van het slachtoffer. Neem bijvoorbeeld ‘Elizabeth Clarke’, waarbij de hoofdpersoon zich afvraagt wie er aan haar enkels zal trekken om het lijden aan de galg te verminderen, wie er voor haar hond zal zorgen, maar ook wie haar lichaam zal verzorgen wanneer ze er niet meer is.
Een ander sterk aspect is de manier waarop Darren Hayman erin slaagt om songs als ‘Parliament Joan’ en ‘Henrietta Maria’ van een pakkend refrein of zoals bij ‘Kill The King’ van een aanstekelijk ritme te voorzien. The Violence heeft hierdoor, maar ook door het gebruik van subtiele koortjes meer dan eens iets weg van het eerdere werk van Sufjan Stevens.
Ondanks de verfrissende kanten van The Violence blijft het een zwaar album, zowel door de droevige geschiedenis als door de vaak breekbare (folk)liedjes. De liedjes laten op treffende wijze zien wat angst allemaal te weeg kan brengen in onzekere tijden. Laat je hierdoor echter niet weerhouden om het album een luisterbeurt te gunnen, want de songs zijn stuk voor stuk de moeite waard.
.jpg)
The Scantharies - The ScanthariesHet verhaal achter The Scantharies is apart. Muzikaal brein achter de act...
.jpg)
Petra Haden - Petra Goes To The Movies Weet je nog vroeger? Als klein jongetje of meisje luisterde je naar de radio...