Sterker nog, met Koi No Yokan (vertaald: het begrip van liefde op het eerste gezicht) levert Deftones misschien wel haar beste plaat af in jaren. De heren hebben zichzelf een manier van werken opgelegd, waarbij ze tijdens het opnemen een volle werkweek met elkaar draaien. Minstens zeven uur per dag spelen ze samen in een hok en dat levert resultaat op in de vorm van een organisch vloeiend album.
Nergens klinkt Koi No Yokan geforceerd, zonder dat er ook een echte logica in de plaat zit. Van drone-achtige stukken tot bruut harde metal, van met synths doorspekte passages tot bijna ballade-achtige intemezzo’s, het passeert allemaal en het klinkt als een klok.
Mooi is ook om te merken hoe de partijen van de heren als een geheel geproduceerd zijn. De instrumenten vormen meer een wolk, dan afzonderlijke elementen en zelfs de zang van frontman Chino Moreno – die zichzelf overigens echt overtroffen heeft op deze schijf – verdwijnt soms schaamteloos in dat wollige geheel.
Echt een uitblinkend nummer staat er niet op dit album. En dat is eigenlijk maar goed ook, want het gaat om het geheel van de elf nummers. Dat wil niet zeggen dat er niet gewisseld wordt in het genre, dat stuitert tussen hardrock, industriële metal en zelfs wat zoetige gothpop. De keuze voor eerste single ‘Tempest’, lijkt dan ook totaal arbitrair, al is dit nummer wellicht het meest toegankelijk voor een groter publiek. Maar de volledige vanzelfsprekendheid van het geheel en de overloop, maakt dit album zo sterk. Deftones heeft zichzelf een enorme dienst bewezen met Koi No Yokan.
Opgeduveld - OpgeduveldDe mannen van Opgezwolle en DuvelDuvel vormden begin 2000 de...
Herberg de Troost - Rijstwafels Met Pindakaas Eerste kerstdag op de Oudegracht in Utrecht. Twee geliefden zijn blij om...