Het recept is duidelijk: ingetogen pianospel dat omlijst wordt met strijkers en synths. De veranderingen zijn steeds miniem en dit zorgt ervoor dat ze bijna niet op te merken zijn. Eno, die blijkbaar niet moeilijker wilt doen dan nodig is, heeft de stukken ‘LUX 1’ t/m ‘LUX 4’ gedoopt. Het openingsnummer is het meest toegankelijke van de plaat. In het pianospel is hier en daar zelfs enige melodie te herkennen. De strijkers geven het nummer een zorgeloos karakter. Om tot rust te komen hoef je niet op zoek naar een of ander wellnesscentrum. Eno nodigt je uit om in een stoel te zitten en alleen maar naar buiten te staren.
De momenten dat de muziek echt je aandacht weet te trekken zijn spaarzaam. De aanzwellende begeleiding aan het einde van ‘LUX 2’ en de hoge, ijle klanken in het middenstuk van het volgende nummer zijn de enige. Het hangt dus heel erg af van de manier waarop je naar LUX luistert, hoe je de plaat kunt waarderen. Daarnaast zijn er geen grote verschillen met beroemde albums als Ambient 1 en Ambient 4. Als je deze platen in je kast hebt staan en ze er maar sporadisch uithaalt om je hoofd even leeg te maken, heeft LUX weinig toegevoegde waarde. Voor alle anderen is het een investering waard.
Tim Hecker - Instrumental TouristSSTUDIOS(Software Studios Series) is een nieuw project van het label Software...
Interpol - Turn On The Bright Lights: Tenth Anniversary Edition Het is alweer tien jaar na het uitbrengen van het debuut Turn On The Bright...