.jpg)
2013-02-01
Het is een trend van de laatste jaren: punkrockers die hun elektrische snaren omruilen voor de gevoelige snaren. Er is zelfs een heuse tour op touw gezet met dit soort artiesten, te weten de Revival Tour. Bekende namen zijn Chuck Ragan van Hot Water Music en Dave Hause van The Loved Ones. Een andere naam die de laatste jaren zelfs zijn originele band ontstegen is qua succes is Tim Barry. Jaren lang was hij zanger van de punkrockformatie Avail, maar hij timmert al aan zijn solocarrière sinds 2005. Sindsdien heeft hij al vier albums op zijn naam staan en mag hij met 40 Miler daar een vijf van maken. In tegenstelling tot zijn collega’s stort Tim Barry zich op een rauwer country-geluid en is de toon een stuk donkerder. Denk hierbij aan grootse artiesten als Waylon Jennings en Merle Haggard. Het is een toon die je net moet liggen, maar je kunt Barry niet verwijten dat hij er niet al zijn ziel en zaligheid in legt. Hij is een ware kunstenaar als het aankomt op het schetsen van een situatie, al is het maar met simpele observaties zoals in ‘Fine Foods Markets’. “Selling PBR to hipsters with ironic mustaches, who most definitely once were punks, and now wear flannel, and scream over bar chords on acoustic guitars."
Daar waar op de vorige albums echter het “één man, één gitaar”-idee sterk overheerste, heeft hij deze keer een plaat gemaakt met een band in gedachten. Ook is hij een stuk optimistischer en zijn de nummers wat meer uptempo. Een mooi voorbeeld is ‘Banker’s Dilemma’, waarin hij het verliezen van een baan weet om te draaien naar iets moois met de regel “I lost my job today and that’s worth celebrating!”. In plaats van juist tegen de economische crisis in te gaan, viert hij dat hij hiermee alle vrijheid verworven heeft.
Het is niet alleen Tim Barry die het geluid bepaalt. Zo wordt hij op verschillende tracks ondersteund door Julie Karr. Het meest overduidelijk is dit op ‘Adele And Hell’, iets minder op ‘Driver Pull’ en ‘Hobo Lullaby’. Een vergelijking is niet geheel op zijn plaats, maar in deze stijl doet het wel een beetje denken aan Johnny Cash en June Carter. Een mooie toevoeging, want al het sentiment dat Barry in zijn teksten legt, kan voor sommigen misschien iets te zwaar vallen. Julie Karr biedt met haar zoete geluid een tegenwicht.
De titel 40 Miler is een term voor mensen die in Amerika illegaal met een trein mee rijden. Tim Barry geeft tussen neus en lippen toe dit ook wel eens gedaan te hebben, maar met dit album in zak hoeft hij dat niet meer te doen. Sterker nog, hij heeft een locomotief voor zichzelf. Waar die trein naar toe gaat, is nog niet bekend, maar we zijn er niet bang voor dat dit bergopwaarts zal zijn.
.jpg)
The Pineapple Thief - What We Have SownNog maar enkele maanden na All The Wars komt The Pineapple Thief met een...
.jpg)
Beans On Toast - Fishing For A Thank You “Jay is our St. George, and he's standing on a wooden chair, and he sings...