.jpg)
2013-02-01
Drie jaar geleden debuteerde Delphic met het album Acolyte. Op deze frisse popplaat deed de band een zeer geslaagde poging om de barrières tussen rock en dance te slechten, met het euforische ‘Counterpoint’ als absolute hoogtepunt. De opvolger van Acolyte liet nogal lang op zich wachten. De band begon hier eind 2010 al aan te werken, maar de opnames zouden uiteindelijk tot aan de herfst van 2012 duren. Zo’n langzame totstandkoming is vaak geen goed teken en Collections kan inderdaad niet tippen aan zijn voorganger. De frisheid en onbevangenheid van Acolyte zijn verdwenen en daarnaast is het tempo een flink stuk naar beneden gegaan. Ook is de heldere, open productie van Acolyte ingeruild voor een vol en dichtgesmeerd geluid. In plaats van opwekkend en uptempo klinkt Delphic nu vooral terneergeslagen en sloom.
Bij openingstrack ‘Of The Young’ lijkt het nog wel te gaan lukken met Collections. Het refrein van deze song doet wel denken aan het materiaal op Acolyte, maar dan wat trager. De coupletten zijn echter al duidelijk minder. Echt mis gaat het echter pas bij het met vioolpartijen volgestopte ‘Baiya’. Dit is gewoon een vervelend nummer, ondanks (of dankzij?) het refrein dat meteen in je hoofd gaat zitten.
Ook nummers als ‘Changes’ en ‘Atlas’ weten niet te overtuigen. Deze songs slepen zich in een traag tempo voort en er gebeurt weinig tot niets bijzonders. Ballad ‘Freedom Found’ begint ook niet al te best, maar het eind van deze song laat eventjes de overtuiging horen die in de meeste andere nummers node gemist wordt.
‘Tears Before Bedtime’ is een verstild pianonummer met allerlei verknipte stemsamples erin. Op zich lijkt dit wel heel duidelijk geïnspireerd op het werk van James Blake, maar deze experimentele aanpak werkt behoorlijk goed. Ook ‘The Sun Also Rises’ is een goed nummer. Deze song ligt feitelijk in het verlengde van de rest van het materiaal op Collections, maar dan met een net wat hoger tempo en meer overtuiging.
Hierna is het echter weer over met de opwinding. Hoewel de voorlaatste track, ‘Don’t Let The Dreamers Take You Away’, wel leuke beats bevat, wordt het nummer uiteindelijk om zeep geholpen door de strijkers en de over elkaar gelegde zangpartijen. Het absolute dieptepunt van Collections is echter afsluiter ‘ Exotic’. Deze slome draak is gebaseerd op een hiphopbeat en bevat zelfs raps.
Helaas weten de heren van Delphic hun leuke debuutplaat geen passend vervolg te geven. Collections bevat een paar lichtpuntjes, maar klinkt over het algemeen zeer ongeïnspireerd. Als Acolyte een euforische zaterdagavond was, is Collections een zondagochtend met een flinke kater.
.jpg)
Death Letters - Common PrayersTen tijde van het debuut werd Death Letters gezien als het Nederlandse...
.jpg)
Mister and Mississippi - Mister And Mississippi Het kan snel gaan. Van schoolband op de Herman Brood Academie tot hoog...