.jpg)
2013-03-08
Nabij de noordelijke poolcirkel bevinden zich enkele van de mooiste plekken op aarde. Plekken waar het lijkt of de tijd stil is blijven staan en waar zich de meest oogstrelende natuurverschijnselen zich voordoen. Denk aan de schilderachtige herfsten van noordelijk Noorwegen en natuurlijk de Aurora Borealis, oftewel het noorderlicht. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de muziek die in deze streken geschreven wordt een unieke sfeer heeft en een bepaalde serene rust uitstraalt. Veel van de muziekgezelschappen uit de noordelijkste puntjes van Europa zijn voor ons nuchtere Hollanders nog onontdekte schatten, maar toch zie je dat steeds meer bands uit bijvoorbeeld Noorwegen en IJsland hun weg vinden naar de harten van de Nederlandse muziekliefhebber. Het is te hopen dat dit Moddi ook lukt, want zijn tweede langspeler Set The House On Fire is, om maar meteen met de deur in huis te vallen, een pareltje.De plaat opent met het korte, Noorstalige ‘Heim’. Een prachtig klein liedje, maar slechts een minimalistische voorbode van al het schoons dat nog komen gaat. Het eerste volledige liedje is de leadsingle ‘House By The Sea’, een mooi folkliedje dat warm en troostend klinkt, maar mede door het gebruik van viool ook licht melancholisch is. Een heel ander soort nummer is ‘Let The Spider Run Alive’. Waar voorgenoemde single nog lichtvoetig en klein klonk, is dit nummer krachtig en vol en is er zelfs een vleugje bombast te bespeuren. Het schitterende ‘For An Unborn’ dient ook zeker vermeld te worden; het begint als een soundtrack voor een roadmovie die zich afspeelt in the middle of nowhere, en ontpopt zich tot een prachtsong waar menig songwriter jaloers op zal zijn. De stem van Moddi doet hier en daar denken aan Damien Rice, maar dan met een Noors accent. De muziek is een mozaïek van de muziekstijlen die we kennen uit de noordelijke streken van Europa, maar vormt als geheel toch een eigen geluid.
Het slotstuk van het album is ook van zeer hoge kwaliteit. Het mooie duet ‘Run To The Water’ gaat naadloos over in ‘Silhouette’ en dan moet albumhoogtepunt ‘One Minute More’ nog komen: dik zeven minuten kippevel! De strijkersarrangementen en dynamische vocalen nemen je mee tot ongekende hoogten. De troostende violen bieden geruststelling op deze spannende reis. Het album eindigt weer klein, zoals het ook begon. Na een paar uiterst hoge pieken gaat het vlammetje langzaam uit en laat het jou, de luisteraar, achter met een gevoel dat je net iets heel moois hebt meegemaakt. Iets waarop je jezelf nog vaak zult willen trakteren.
.jpg)
Bart Walker - Waiting On DaylightWe kennen ze allemaal wel, die kroegjes waar elke week op vrijdag-of...
.jpg)
Death Letters - Common Prayers Ten tijde van het debuut werd Death Letters gezien als het Nederlandse...