.jpg)
2013-03-04
We kennen ze allemaal wel, die kroegjes waar elke week op vrijdag-of zondagmiddag bandjes geprogrammeerd worden om het weekend in te luiden of af te sluiten. En dan dus niet die de cafés die op de een of andere manier een samenwerkingsverband met een gerenommeerde zaal uit het popcircuit hebben, maar de kroegjes waar de kastelein vijftien jaar geleden ooit zelf een podium in elkaar heeft getimmerd en dat nog steeds gebruikt. De geluidsman komt elke week voor een paar glazen pils alle kabels uitrollen en verzorgt de soundcheck. Elke week komen dezelfde gasten naar de kroeg en elke keer blijven de laatste mensen nog aan de bar hangen, soms zelfs tot na sluitingstijd. Elke stad heeft er wel een paar en elk dorp heeft er ook een; een bluespodium. En programmeren dat ze doen, ongelooflijk. Alsof de bron met bluesmuzikanten onuitputtelijk is. Uit alle hoeken en gaten van de wereld komen ze tevoorschijn en eenmaal geprogrammeerd dan zullen ze de volle drie uur speeltijd volmaken ook. Al is het alleen maar voor het barpersoneel. Niemand die hoort dat het derde, zesde en achtste nummer eigenlijk precies dezelfde song is, alleen dan in drie verschillende toonhoogten gespeeld. Voor hen die elke week komen kijken, gaat het dan ook voornamelijk om samenzijn met vrienden in een vertrouwde, rauwe sfeer waar je ongestoord bier kunt drinken. De artiest(en) valt niet per se op. Heel soms echter, gebeurt het dat je op zo’n zondagmiddag wél langzaam meegevoerd wordt door wat de band aan het doen is. Dat gebeurt dan subtiel; eerst heb je het niet in de gaten, maar na verloop van tijd merk je dat je toch eigenlijk meer aan het luisteren bent naar de band dan naar je gesprekspartner.
Zo’n artiest is Bart Walker en dat laat hij op Waiting On Daylight horen. Walker is niet de man van de gladde praatjes en heeft waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij er nogal eigenzinnig uitziet. Origineel is ie evenmin, maar de kracht van goede blues ligt dan ook vaak in de herkenbaarheid ervan en het gevoel dat je er mee kunt overbrengen. En dat heeft Walker uitstekend gedaan op dit album dat enerzijds kraakhelder klinkt maar anderzijds ook de sfeer van een live optreden met zich mee draagt.
Walker introduceert zich niet, maar klimt gewoon het podium op en begint te spelen. Het repertoire bestaat voornamelijk uit bluesrock waarbij je zowel in het geluid als de gitaarriffs regelmatig ZZ Top herkent. De eerste vier songs luisteren nog lekker makkelijk weg maar bij het vijfde ‘Gotta Be You’ komt de kracht van Walker naar boven. Dan ben je je er ineens van bewust wat een prachtige snik hij in zijn stem heeft, om over zijn gitaarspel maar te zwijgen. Wow, wat kan deze man soleren. Billy Gibons, Eric Clapton en Slash door elkaar, zoiets. Elke noot is raak en levert een perfecte toevoeging aan de muziek met als hoogtepunt ‘Waiting On Daylight’ waarin je zelfs heel even denkt te luisteren naar een nieuwe ‘When A Man Loves A Woman’ van Percy Sledge.
Zo onopvallend als Walker zich introduceert, zo onopvallend verdwijnt hij ook weer. Het rustige en ingetogen ‘Whippin’ Post’ is echt een lekker langzaam gevalletje van “Dames en heren, de laatste ronde!” om daarna de boel af te sluiten en leeg te vegen. De artiest kruipt nog snel even achter zijn merchandise-stand om wat handtekeningen te zetten op de handvol cd’s die hij verkocht heeft aan vers gewonnen zieltjes. Niet aan de stamgasten van de kroeg. Die hadden hem namelijk al lang thuis in de kast staan.
.jpg)
Erja Lyytinen - Forbidden FruitDat Finnen de blues hebben is algemeen bekend. Meestal uit zich dat muzikaal...
.jpg)
Moddi - Set The House On Fire Nabij de noordelijke poolcirkel bevinden zich enkele van de mooiste plekken...