Het gezelschap maakt, verspreid over tien originele nummers, heerlijk lome reggae. De band zingt zowel in het Catalaans als in het Engels. Dat klinkt verwarrend, maar op een nummer als ‘Killer & The Victim’ valt het geen moment op dat de twee talen elkaar afwisselen. Het ritme is heerlijk sloom, de blazers weten het zomerse gevoel te versterken en zelfs de gitaarsolo klinkt alsof deze vanuit een hangmat ingespeeld is. Daarnaast is het Engels dusdanig doorspekt van een Spaans accent dat het eigenlijk niet opvalt dat de bandleden overschakelen op een andere taal.
Ook de ska invloeden die opduiken klinken net wat lomer dan anders. ‘Never Trust In A Bank’ is een mix van dancehall en ska. Hoewel beide stijlen normaal gesproken zich niet lenen voor een soundtrack van een relaxte middag speelt het gezelschap van Microguagua het op een rustige manier.
Al Borde De La Ruta is daarmee een fijne cd geworden. Hoewel de meeste Spaanse bands het moeten hebben van hun feestvreugde is het een verademing dat Microguagua het meer in de rootsreggae hoek zoekt. Hoewel we nog midden in de winter zitten kost het weinig moeite om het album als soundtrack van een luie, zomerse middag voor te stellen. Dat het geheel op Al Borde De La Ruta, ten opzichte van haar Jamaicaanse collega’s, misschien van weinig originaliteit getuigt is hen daarmee ook makkelijk vergeven.
Bassekou Kouyate & Ngoni Ba - Jama KoDe Malinese muziek heeft nog nooit zo in de schijnwerpers gestaan als de...
Erja Lyytinen - Forbidden Fruit Dat Finnen de blues hebben is algemeen bekend. Meestal uit zich dat muzikaal...