Liefde kan vals zijn en je op het verkeerde been zetten. Daarmee is The Flower Lane te vergelijken. Het openingsnummer ‘Ivy Covered House’ is namelijk van ongekende klasse. Het moet haast wel zo zijn dat ieder meisje die dit nummer hoort, de plaats van Ivy in wil nemen. De romantische tekst en de gestaag neerdalende gitaarlijnen brengen een enorm opgewekt gevoel met zich mee. Het nummer is van een achteloze schoonheid die naadloos aansluit bij het sterke Days van Real Estate. In het vervolg gaat ‘Mondanile’ een iets andere richting uit. Het ietwat lome titelnummer wordt opgevolgd door ‘Under Cover’, dat bijna een disco beat heeft. De synths geven het zeer diverse nummer een jaren ’80-sausje en de gitaarriff die voorafgaat aan het refrein klinkt fris en scherp tegelijk. Het gebruik van de saxofoon doet onherroepelijk denken aan het laatste album van Destroyer.
Het probleem met The Flower Lane is dat na drie nummers het beste al achter de rug is. Er volgt nog genoeg leuks, maar iets opzienbarends of fantastisch is nergens meer te bespeuren. Daardoor ga je meer aandacht besteden aan de redelijk saaie zang en de grote mate van nietszeggendheid in de teksten: “When I see you, my heart turns blue. I act so shy, always around you.”. Mag het de volgende keer iets origineler? Ook de vocalen van de gasten redden het tweede deel van de plaat niet. Madeline Follin van Cults krijgt een wel erg klein rolletje toebedeeld in ‘Sedan Magic’ en het dromerige duet ‘Letter Of Intent’ tussen Ian Drennan en Jessa Farkas kabbelt maar wat voort. The Flower Lane maakt nog maar eens duidelijk dat je voorzichtig moet zijn met liefde op het eerste gezicht.
Villagers - {Awayland}De wonderlijke plaat Becoming A Jackal van de uit Dublin afkomstige band...
I am Kloot - Let It All In Eentje voor “de beste festivalmomenten aller tijden” is ongetwijfeld het...