Playstation 2 - Guitar Hero Recensie op Podiuminfo

2006-05-09 Het recept voor een rockende avond: Men neme een TV, een Playstation 2, een joystick in de vorm van een Gibson SG gitaar met het spel Guitar Hero en laat hier de frontman en gitarist van Amsterdam´s meest hard rockende band Rene SG op los. Vergeleken bij het genadeloos rockende Rene SG klinken de Ramones bijna als Dream Theater en speelt zelfs Zeke gekunsteld. Keihard rocken zonder nonsens is de essentie van het beukende drietal. Nog maar net teruggekeerd van een weekend optreden in zowel België als op 'de Kunstvlaai' en vrijwel zonder nachtrust meldt frontman en gitarist Rene zich voor een extra potje gitaargeweld.

Hoewel hij sinds de Atari niet meer serieus gegamed heeft pikt Rene SG de besturing met behulp van de voor een joystick enorme, maar voor een gitaar toch wat kleine gitaarcontroller snel op. Opvallend is dat de werkwijze van de 'strum-bar', waarmee met de rechterhand de tonen aangeslagen worden gelijk duidelijk is. Alsof het een echte gitaar betreft rost Rene SG al gelijk de hiervoor bedoelde knop op en neer bij het aanslaan van de noten en akkoorden die in hoog tempo op het scherm langsrazen tijdens het eerstgekozen nummer I Wanna Be Sedated (van de Ramones). De solo tijdens I Love Rock 'n' Roll blijkt al iets moeilijker, toch lijkt Guitar Hero op het niveau 'easy' waar we mee beginnen niet echt moeilijk te zijn voor ervaren gitaristen. Op dit niveau worden namelijk maar drie van de vijf op de gitaarhals beschikbare toetsen, de 'fret buttons', gebruikt.

Het spelen van de tracks van Guitar Hero is meer dan meespelen met de muziek die je hoort. Tonen of akkoorden komen op tv naar je toe scrollen. Het op het verkeerde moment indrukken van de toetsen op de gitaar wordt afgestraft doordat de muziek simpelweg onderbroken wordt en de vette riff waar je net middenin zat niet meer te horen is. 'Je speelt het echt!' roept Rene SG dan ook uit, wanneer ik hem vraag hoe het voelt. Na enige oefening met het aanhouden van lange tonen is het tof om ook de op de controller aanwezige tremelo-arm te gebruiken. Ook dát voelt echt en voegt iets toe aan de gitaarspeel-ervaring, elke hiermee gespeelde noot vibreert lekker. Power-chords (meerdere noten tegelijk) spelen en het verticaal houden van de gitaar voor extra punten geeft al helemaal een stoer rockgevoel! En dát op een gitaar die oogt of hij uit de speelgoedbak van je kleine neefje gegrabbeld is!

Nummers die je al kent zijn toch makkelijker om te spelen, denkt Rene SG. Gelukkig zijn de meeste tracks bekend. Tracks van White Zombie (Thunderkiss 65), Pantera (Cowboys From Hell), Queens Of The Stone Age (No One Knows), Audioslave (Cochise), Helmet (Unsung), Bad Religion (Infected), Megadeth (Symphony Of Destruction!), Higher Ground (in de versie van de Peppers) en Franz Ferdinand (Take Me Out kennen de meeste échte rockers wel. Klassiekers als Iron Man, Ziggy Stardust, Ace Of Spades, Killer Queen, More Than A Feeling en Smoke On The Water kent helemaal iedereen. De soundtrack van Guitar Hero is geweldig goed gekozen en goed uitgevoerd. Alle tracks zijn voor het spel opnieuw ingespeeld en gezongen, het zijn dus covers. Hoewel dit je wellicht een beetje schraal lijkt, valt het nauwelijks op en stoort het geen moment.

Tijdens het spelen helpt het zeker om op de muziek te letten. Hoewel Rene SG aanvankelijk opmerkt dat een alleen een soort actie/reactie spelletje lijkt, blijkt Guitar Hero toch meer dan dat te zijn. 'Het helpt als je op de muziek let', wordt na enige tijd opgemerkt. Met een beetje opletten en wat oefening is het op niveau easy snel mogelijk om van de buurtkroeg te promoveren naar steeds grotere podia en steeds grotere zalen met meer publiek. Na enthousiaste reviews (screenshots met krantenkoppen na elk optreden) wordt het geinig in beeld gebrachte publiek steeds enthousiaster. Dit gaat op easy door tot je wordt uitgenodigd voor het 'Toxic Summer Festival', op easy hét hoogtepunt in je Guitar Hero carriere.

Na het 'uitspelen' van easy modus begint het spel eigenlijk pas echt. Zodra medium of hard geprobeerd wordt krijgen we het gevoel dat we ten onrechte de oefenruimte verlaten hebben. Vanaf nu worden alle toetsen op de gitaarhals gebruikt en zijn geavanceerde gitaarspeeltechnieken als 'hammer-ons' en 'pull-offs' onvermijdelijk om het tempo bij te kunnen houden. Meer noten en meer akkoorden en nog vaker dient de controller verticaal gehouden te worden voor het behalen van extra punten. Vanaf de hogere moeilijkheidsgraden wordt er geld verdiend, waarmee skins voor je gitaar, nieuwe karakters om uit te kiezen en een flinke lading extra tracks (waaronder een van über-gitaarheld Zakk Wylde's Black Label Society) gekocht kunnen worden. Het spel is in deze modi écht een uitdaging. Ineens is het moeilijk om de rock-o-meter in het groen te houden. Zowel Rene SG als ik zakken zelfs op het Ramones nummer door de mand. Echte Guitar Hero's zijn we kennelijk nog lang niet; dat vereist nog vele uren stevig doorrocken.