Aestrid - Box Recensie op Podiuminfo

2013-02-14 In 2011 bracht Aestrid het veelbelovende debuut The Echo Resistance uit. Een album dat vier jaar nodig had om tot stand te komen. Hoe anders ging het met de opvolger Box. In zes maanden tijd schreef voorman Bo Menning het album, een persoonlijk record, en dat deed hij zonder kwaliteit in te leveren.

Het album opent met een muur van feedback, in ‘Dover’, als de kliffen voor de Engelse kust. Het geluid is donker en zwaarmoedig, de stem van Bo Menning snijdend: ”I will fake on, say I’m fine and move on”. De toon is gezet. Verwacht van Aestrid geen opbeurende tonen.

De band uit Soest nam het album op in een leegstaande loods. Denk aan stoffige vloeren, donkere nissen, roestige balken en zonlicht dat door vuile ramen heen schijnt als enige verlichting. Het beeld dat de nummers op Box oproepen komt aardig in de buurt. De eerste vier nummers op het album kennen scherpe zang en pakkende synthesizer melodieën, dicht geplamuurd met een laag feedback en noise.

Gaandeweg het album opent de muziek zich echter; er is meer ruimte en meer tijd om adem te halen. Na het relatief stevige ‘Fair Start - Firehill’ komt Aestrid tot rust in ‘Telemark’ en ‘Colorblind’, om met de dubbelslag ‘Oregon I’ en ‘Oregon II’ weer wave te maken, met zeker in het eerste geval bulderende segmenten. Daarna krijgt de luisteraar weer wat lucht, op het piano gedreven ‘Northern Line’. Het album bouwt uitstekend op en blijft ondanks de relatief lange duur (de plaat tikt bijna een uur aan) interessant.

Aestrid is wat gebaard zou worden als Placebo en Joy Division een liefdesbaby zouden hebben gemaakt; zware muziek en teksten, snijdende en in verhouding lichte zang. Het mist de rock van Placebo, maar compenseert dat met de bombast van die band. Aestrid is het volgende bewijs dat de Nederlandse muziekwereld prachtige verrassingen kan hebben.

Recensent:Jelger Woudstra Artiest:Aestrid Label:Suburban Records