.jpg)
2013-02-08
Weinig bands voeren een concept zover door als progrockers Coheed And Cambria. Op de eerste vijf albums werd het verhaal van de Armory Wars verteld. Een fantasy wereld, in het leven geroepen door zanger/gitarist Claudio Sanchez. Nu het originele verhaal is afgerond, gaat de band gewoon verder op het dubbel album The Afterman: Ascension/Descension met het verhaal van een nieuw personage in hetzelfde universum. Waar de eerste vijf albums het verhaal vertellen van de personages Coheed en Cambria, verteld The Afterman het verhaal van Sirius Armory, de naamgever van het bedachte universum. Het eerste deel van dat verhaal kwam vorig jaar uit en werd wisselend ontvangen. De nummers van Coheed and Cambria zaten als altijd goed in elkaar, maar konden toch niet zo boeien als op eerdere albums. Op het tweede deel, The Afterman: Descension revancheert de band zich.
Onder aanvoering van Claudio Sanchez springt de band van steviger werk (‘The Hard Sell’, ‘Gravity’s Union’, ‘Key Entitiy Extraction V: Sentry The Defiant’) naar luchtiger, bij vlagen zelfs opgewekte nummers (‘Number City’, ‘Away We Go’, ‘Iron Fist’). Het zijn niet altijd voltreffers, maar vrijwel elk nummer weet te boeien en heeft één of meerdere herkenningspunten.
De band laat dus twee gezichten zien, waarbij het stevigere werk over de hele breedte beter uit de verf komt. Als Sanchez in ‘The Hard Sell’ af en toe op het randje van schreeuwen verkeert, voel je de ingehouden woede door het nummer sijpelen. Aan de andere kant is ‘Number City’ een vrij luchtig nummer met een bijna opbeurend refreintje, ondanks de donkere teksten: ”Honey, release my heart and let me go”.
Tegen het einde van het album valt de band toch weer in de valkuil van het concept. De drie afsluitende nummers weten niet zo te boeien als de voorgaande nummers, en met name ‘Iron Fist’ is een rotte appel. Het zijn de momenten waarop de vraag opkomt of de band er niet beter aan doet om het keurslijf van het Armory Wars-concept los te laten en gewoon eens een op zichzelf staand album te maken.
Maar wie het album weer opnieuw opzet, weet dat het niet per se nodig is. Want wanneer Coheed and Cambria goed is, is de band ook écht goed. En op The Afterman: Descension is de band voor het merendeel écht goed. Een uitstekende revanche na een ietwat teleurstellend eerste deel van dit dubbelalbum.
.jpg)
Ron Sexsmith - Forever Endeavor Ron Sexsmith is een wat trieste man. Hij schrijft de mooiste liedjes en...
.jpg)
Boef en de Gelogeerde Aap - Niet Hier Boef En De Gelogeerde Aap brachten in 2009 in eigen beheer hun debuut...