.jpg)
2013-02-24
Ron Sexsmith is een wat trieste man. Hij schrijft de mooiste liedjes en wordt door de grootste artiesten aanbeden (Chris Martin, Elvis Costello, etc.), maar het grote publiek heeft geen aandacht voor hem. In een wanhoopspoging om wat verdiende aandacht te krijgen, huurde hij voor zijn vorige plaat de topproducer Bob Rock, van zijn eigen spaargeld. Resultaat was een wat gladjes, maar wel steengoed album. Helaas was enkel een klein label geïnteresseerd in het uitbrengen van de plaat en gebeurde er weer vrij weinig. Dit overigens allemaal prachtig vastgelegd in de documentaire Love Shines. Met het nieuwste en inmiddels dertiende album van Ron Sexsmith, Forever Endeavor, is hij weer terug naar wat we van hem gewend zijn: ongelofelijk mooie liedjes met mooie en soms wat aparte arrangementen. Ook is hij weer terug bij producer Mitchell Froom, waar hij al meerdere keren mee gewerkt heeft. Opvallend op dit album zijn de nogal aanwezige violen en blazers, waardoor soms het gevoel ontstaat dat James Horner zich met de arrangementen heeft bemoeid. Soms leidt het wat af van de liedjes, die bij Ron Sexsmith altijd van dusdanig hoge kwaliteit zijn dat de liedjes geen enkele opsmuk nodig hebben.
Ook op Forever Endeavor staan weer prachtige nummers: melancholisch, poëtisch en met ongeëvenaarde melodieën. In ‘Nowhere To Go’ hoor je goed wat het album te bieden heeft: prachtige melodie, strijkers- en blazers-arrangementen en lekkere voortkabbelende muziek. Ook percussie is wat nadrukkelijker aanwezig op dit album: de bongo’s zijn weer eens uit een stoffige kelder gehaald. Op ‘Nowhere Is’ horen we ze voor het eerst en worden ook de arrangementen al wat meer uitgesponnen, tot aan een western-achtige trompet partij. ‘Snake Road’ swingt lekker, ‘Blind Eye’ had zo een nummer van Al Green kunnen zijn, het dromerige ‘Lost In Tought’ of de mooie tekst van ‘Deepens In Time’: het is een veelzijdig album, waarbij de nummers heel goed bij elkaar passen. Het blijft verbazen dat de man zo’n kleine schare fans heeft.
Forever Endeavor is geen verrassende plaat en eigenlijk is dat ook niet verrassend, want bij Sexsmith draait het om de liedjes. Die liedjes zijn weer van grote klasse. Na de wanhoopspoging om het grote publiek te bereiken met een producer als Bob Rock, zal hij nu met Forever Endeavor ook niet meer mensen bereiken dan degene die de klasse van Ron Sexsmith nu al weten te waarderen. Het is te hopen dat hij dat nu geeft geaccepteerd. Misschien is Ron Sexsmith een beetje als Vincent van Gogh: hij wordt nu slechts door weinigen gewaardeerd, maar ooit zal men zien wat een prachtige kunststukjes hij maakt(e).
.jpg)
Elliott Brood - Days Into YearsDe Canadese band Elliott Brood tourt momenteel door Nederland. Ze zijn hier...
.jpg)
Coheed & Cambria - The Afterman: Descension Weinig bands voeren een concept zover door als progrockers Coheed And...