2006-09-05
De schrik sloeg me om het hart, toen ik An Pierlé & White Velvet ontving. Dat behoeft wat uitleg. Ik heb niets met singer-songwriters. Ik vind het normaal gesproken zelfs een ware verschrikking, maar ik bezit wél alle cd’s van An Pierlé. Het meisje betoverde me tijdens het Virus Festival in Eindhoven in 2002. Daar zat ze, op haar beroemde skippybal, uitzinnig op haar piano te rammen. Ik was op slag verliefd. Kortom: Zij is wat mij betreft een uitzondering in het genre en dus loopt zij in mijn optiek op een zeer dunne lijn tussen heel mooi en verschrikkelijk. Ze heeft overigens nooit misstappen begaan op deze dunne lijn met haar vorige albums Mud Stories (1999), Helium Sunset (2002) en de wel hele stoere verzamelaar Live Jet Set with Orchestra, dus in die zin is die dunne lijn wel een stuk breder geworden, maar toch. An Pierlé & White Velvet kon me in eerste instantie ook niet echt boeien. Het extra element van de band White Velvet ontging me een beetje en ik waardeer An Pierlé normaliter om haar kinderlijke liedjes, om haar grappige, meisjes-achtige sprongen in de muziek. Dit album leek het meisje An Pierlé ‘volwassen’ geworden en dat beviel me totaal niet. Het album bleef echter wel in mijn cd speler zitten, omdat ik An Pierlé toch de kans gunde om me te overtuigen. Dat lukte meer en meer en de overtuiging was er helemaal tijdens het Dour Festival, waarin zij de nummers live met zoveel overtuiging bracht, dat het kippenvel weer terugkwam. Dat de verliefdheid weer terugkwam. Damned, live is er zelfs ruimte voor extra dansbaarheid in haar nummers en wow, ik zag een super enthousiasmerende vrouw op het podium staan en joepie, die nieuwe nummers zijn juist wél fantastisch.
De stijl van An Pierlé is moeilijk in woorden te vangen, maar het lukt haar altijd om nummers te maken die onmiskenbaar van haar zijn. Elk nummer wordt als het ware veranpierliseert, zodat zelfs overduidelijk melodramatische nummers als I Love You en openingsnummer Jupiter je geweldig opbeuren. Het nummer Mexico bevat de ultieme An Pierlé-crème. Het erg vrolijke refreintje en die prettige stem van An Pierlé zorgen ongetwijfeld voor een ommekeer in je humeur naar de goede kant op. Diezelfde strekking heeft afsluiter It’s got to be me. Vrolijk en –en ik geef toe, je moet er van houden- erg schattig in de positieve zin des woords. Een stuk serieuzer van aard zijn de nummers Not the End, Cold Winter en Tenderness. Het geweldige piano- en zangspel van An Pierlé klinken hier spannender dan ooit en met de ondersteuning van de band White Velvet klinken de nummers ook vol.
Met dit album heeft An Pierlé wat mij betreft de dunne lijn verlaten en ik kan het me niet voorstellen dat zij deze nog eens zal betreden. Met An Pierlé & White Velvet heeft ze wederom aangetoond dat singer-songwriters wel degelijk spannende muziek kunnen maken. Zet deze CD vooral op als je in de trein zit. Het is laat en je wil naar huis. Je bent moe, je wil slapen. Deze CD sleept je er door heen en zorgt –toch- voor een aangename reis. An Pierlé door je oordopjes of koptelefoon: Ze kruipt in je en zorgt voor een aangename warmte.
Joost Zwagerman - Perfect DayJoost Zwagerman is natuurlijk vooral bekend als schrijver en als presentator...
Calexico - Garden Ruin Menig frequent bezoeker van platenzaken zal de band Calexico kennen van hun...