Het uptempo openingsnummer ‘Britten’, naar de Engelse componist Benjamin Britten, verschilt weliswaar van de andere nummers, maar valt zeker niet uit de toon. De hoge zang trekt je direct het album in. Vervolgens neemt Janssen wat gas terug. Het kale folkliedje ‘The Stiles’ kent een traditionele opbouw. Desalniettemin is het een fraai nummer. Janssen lijkt soms een beetje door zijn neus te zingen, iets wat zijn toch al mooie stem een extra dimensie geeft.
De invloed van klassieke muziek komt het beste naar voren in ‘Op. 15, No. 3’. Kim Janssen herarrangeerde werk van Chopin en het resultaat mag er zijn. De rustig voortkabbelende piano heeft in combinatie met de langzaam aanzwellende strijkers een bedwelmend effect. Janssen gaat echter wel degelijk ook met zijn tijd mee. Op ‘Drift’, een nieuwe versie van een nummer van Ancient Crime, gaat hij aan de slag met zangeffecten. Zijn vakmanschap blijkt uit het feit dat hij dit weet te doseren.
Het begint te wennen. Kim Janssen blijft muziek van hoge kwaliteit afleveren. Ondanks dat ieder nummer uitstekend in elkaar zit, mist het scherpe randje hier en daar echter. The Lonely Mountains bevat weliswaar vele kanten van Janssen, toch lijkt het allemaal erg op elkaar. Het ingehouden karakter van de nummers kan wel een keer een opmerkelijke wending gebruiken. ‘Britten’ is wat dat betreft een aanknopingspunt om de hoop te houden dat Janssen zijn voet een keer van de rem haalt.
The Empty Product - We Need A MovementOp internet is er niet zoveel over te vinden, en ook de biografie laat wat...
Saxon - Sacrifice Het is alweer een kleine twee jaar geleden dat een Saxon -album het...