Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) Recensie op Podiuminfo

Cover Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

2013-03-11 Steven Wilson is een bezig baasje. De hoeveelheid muzikale collaboraties en projecten waarin hij participeert is groot. De bekendste band van de Engelsman is natuurlijk Porcupine Tree, maar ook Blackfield mag als bekend worden verondersteld. Verder kennen we projecten als Bass Communion, Continuum, I.E.M., Storm Corrosion en de band waarin hij begon: No-Man. Verder doet hij ook nog productiewerk en heeft hij blijkbaar ook nog tijd genoeg om regelmatig soloplaten op te nemen. Sterker nog, om zijn solocarrière voorrang te geven heeft hij al zijn projecten voorlopig even achter slot en grendel gezet.

Zijn nieuwste solowerk heet The Raven That Refused To Sing, And Other Stories en is alweer zijn derde officiële plaat, hoewel hij in 2005 ook al een, alleen op vinyl verschenen, plaat heeft uitgebracht onder de naam Unreleased Electronic Music.

Ook dit nieuwe album is onmiskenbaar Steven Wilson en de invloeden van sommige van zijn projecten en bands zijn duidelijk herleidbaar. De soms wat introvert klinkende muziek op deze schijf is verder behoorlijk geïnspireerd door de progrock uit de jaren zeventig. Misschien is dat ook de reden dat, behalve Wilson zelf, ook Alan Parsons achter de knoppen zit; de man die The Dark Side Of The Moon van Pink Floyd zijn heldere geluid meegaf en natuurlijk zelf ook met zijn Alan Parsons Project een fraaie carrière ten deel viel.

Zoals altijd is het geluid zoals we dat van Wilson gewend zijn: perfect en elk geluidje, toontje of riedeltje heeft zijn functie binnen de muziek. De sombere zang maakt dat het nooit een vrolijk plaatje wordt. De teksten handelen ditmaal over bovennatuurlijke onderwerpen die in zes songs zijn verpakt, waarvan er drie ruim boven de tien minuten klokken.

Het album begint met ‘Luminol’ dat door het fluit-intro (van Theo Travis) enigszins aan Camel en Focus doet denken. Het huppelende baslijntje en de springerige akkoorden geven het nummer een fusion-achtig geluid mee. Zo komt ook al snel een naam als King Crimson bovendrijven. Halverwege valt het stil, waarna Wilson aan zijn sombere relaas begint. De koortjes, het pianospel en het gitaarwerk in dit nummer, het is allemaal even fraai. Wilson heeft dan ook een aantal prima muzikanten om zich heen verzameld.

Het rustige ‘Drive Home’ sust ons in diepe rust, maar de gitaarsolo van Guthrie Govan aan het einde houdt ons bij de les. Het daaropvolgende ‘The Holy Drinker is weer zo’n lange compositie die ons tussen allerlei sferen slingert. Prachtig! Ook het eveneens zeer afwisselende en enigszins folky ‘The Watchmaker’ duurt bijna twaalf minuten en bevat prachtig baswerk van Nick Beggs. Daartussen komen we nog het vrij stevige ‘The Pin Drop’ tegen en wordt het album afgesloten met het monumentale en uiterst sfeervolle titelnummer.

Het is een cliché, maar The Raven That Refused To Sing, And Other Stories is een echte groeiplaat. Het is de vraag of het Wilson lukt om zijn andere projecten in de ijskast te laten liggen. Mocht dat wel zo zijn, dan hopen we maar op nog meer van dit soort briljante albums.

Recensent:Jan Didden Artiest:Steven Wilson Label:Bertus