.jpg)
2013-03-13
Voorheen waren stonden ze nog bekend als The Saint Alvia Cartel, maar dat hebben ze voor het gemak veranderd naar Saint Alvia. Uiteindelijk lag op dat gedeelte de meeste nadruk. Iets anders is te zeggen over de nadruk op de muzikale richting die dit collectief telkens weer kiest. De band bestaat uit leden van grote Canadese punk-acts als Grade en Boys Night Out, maar ze zijn echt niet bang om andere genres te verkennen. Sterker nog, Static Psalms is een mengelmoes van muzikale richtingen, overgoten met een punkrock-sausje. Het zijn stuk voor stuk meezingers, zij het de ene keer met een gevoelige snaar en een andere keer weer met een luide schreeuw.Wie Static Psalms op zet en meteen een knaller van een punkplaat verwacht, komt bedrogen uit. Deze heren laten horen over een uitgebreide muziekverzameling te beschikken en tappen ook uit diverse vaatjes. De plaat opent met een keyboardloopje in ‘When I Die’, wat de track tekent. Het krijgt zelfs een classic rock-vibe op die manier. De zware gitaren laten weer van zich horen in ‘Whispering To The Dead’, maar de song heeft tegelijkertijd ook een poppy feel over zich. De punkrocker komt aan zijn trekken met ‘Murder In A Motel’ dat wat meer uptempo is. De overgang tussen nummers kan drastisch zijn, maar gelukkig laat Saint Alvia het allemaal als één band klinken.
Eén van de beste tracks is ‘Mother’s Day’, dat rustig begint maar opbouwt naar een epische climax waar de het fanatisme vanaf druipt. Vervolgens worden we getrakteerd op het jolige ‘Whiskey Business’, een lekkere kroegplaat voorzien van trompetten. Deze gezellige sfeer word voortgezet op ‘Jonxer’. Uiteraard ontbreken de zangkoren niet en wordt menig refrein hiermee ondersteund. ‘OK USA’ is zelfs voorzien van heel dansbaar ritme en bewijst dat de band zich in iedere genre wel thuis voelt. Een schreeuwerigere kant krijgen we te horen met ‘Mary Shelley’, dat in het refrein licht grungy wordt. Het is werkelijk voor ieder wat wils. Enig minpuntje dat in te beelden is, is dat het voor sommigen net iets te divers is allemaal. Muziek gaat om gevoel en dat is toch wat ze in ieder nummer brengen, alleen de uitvoering verschilt.
De inkt waarmee de muziek gekleurd wordt is telkens anders, maar het is wel duidelijk dat de stempel van Saint Alvia is. In zekere zin zijn er wel vergelijkingen te trekken met The Gaslight Anthem en Against Me. Het heeft een punkrockspirit, een gevoel van je niets aantrekken wat voor genre je het noemt. Als een nummer een funky ritme kan gebruiken, dan doen ze dat gewoon. Niets omdat het moet, maar omdat het kan. Saint Alvia zoekt de grenzen op om ze te verleggen. Recht uit het hart en puur, een bepaald soort oprechtheid die we alleen van punkers gewend zijn.
.jpg)
Robert Vincent - Life In Easy Steps Robert Vincent is een Britse singer-songwriter, die na in verschillende...
.jpg)
Various - Suburban Sleazy Listening: At The Juke Joint Het leuke van verzamelaars is dat je vaak artiesten tegenkomt die je normaal...