Daarvoor is het album namelijk veel te obscuur, raar, ongepolijst en bovendien kwalitatief niet in balans. Dat zit zo: van de tien nummers die het album rijk is, zijn er een paar songs geweldig. Maar een paar andere zijn het luisteren eigenlijk niet waard.
Op het naar hemzelf genoemde debuut wist Darwin al geen constante prestatie neer te zetten. Toen was het probleem dat hij afwisseling probeerde aan te brengen in de anders monotone indie-singer-songwriterbrij door volslagen offbeat liedjes te maken, waardoor de tracks volledig ontspoorden. Dat werkte niet zo lekker, dus is er nu gekomen om eens buiten het genre te gaan kijken.
Jammer is dat er niet voorzichtig wordt gekeken wat er nog meer te halen is, maar dat Darwin Deez de grenzen van het genre volledig opblaast, waardoor er een ravage overblijft. Zijn nieuwe voorliefde voor overstuurde elektrische gitaren is zo’n voorbeeld: ‘Free’ ontspoort volledig in een chaos van geluid. Een ander voorbeeld is ‘Redshift’ dat computergestuurd begint en vervolgens als een lelijk, onbewerkt eendje voortkabbelt.
Daar staat tegenover dat tracks als ‘You Can’t Be My Girl’ en ‘Moonlit’ montere en interessante indie-liedjes zijn geworden die het prima doen. En dat het met meer gitaargeluid ook kan, bewijst Darwin op ‘Good To Lose’. Opvallend genoeg staan die tracks op de eerste helft van het album, al leeft de plaat vlak voor het einde nog wel even op met het zomerse ‘All In The Wrist’.
Darwin Deez is sowieso geen geweldige songwriter. Het bereik waarin hij echt mooi kan zingen is beperkt en hij moet het duidelijk hebben van zijn bandje om van nummers nog echt wat te maken. Als de juiste vibe wordt gevonden, ontstaan prima songs, maar soms lukt dat gewoon niet. Het resultaat is te horen op Songs For Imaginative People, dat zich vooral leent voor song-shoppen.
Black Sheriff - Night Terrors“ You gotta t-t-turn me on! ” Met die zin blaast de nieuwe van Black Sheriff...
¡Patchanka! - Normalize This! Het Deense Patchanka begon ooit als nationale tegenhanger van NOFX, toen...