.jpg)
2013-04-14
Het is alweer meer dan twee jaar geleden dat Intronaut haar derde album aan ons presenteerde. Heel veel stof heeft de band met deze plaat en de twee voorgaande albums niet doen opwaaien, zodat het met Habitual Levitations moet gaan gebeuren. Of dat gaat lukken zal moeten blijken want qua geluid is er bij Intronaut niet veel veranderd en dat levert wederom een groeiplaat op die niet door iedereen even makkelijk verteerd zal worden. De band brengt ook nu weer een mix van metal, sludge en progrock. Dat kan spannende muziek opleveren, maar kan even zo makkelijk verzanden in moeilijkdoenerij. Gelukkig valt het muntje bij Intronaut de goede kant op, al kost het wel veel tijd om de muziek van het viertal uit Los Angeles goed te doorgronden. Mastodon-achtige stukjes sludge worden afgewisseld met progrock en Opeth–achtige rustpuntjes. Je hebt werkelijk al je aandacht nodig bij deze muziek. De muzikanten spelen op hoog niveau. De inventieve tegendraadse drumfills, spannende riffs, diverse tempowisselingen en de alom aanwezige dynamiek maken dat deze plaat je naar binnen zuigt en je niet meer loslaat. Intrigerend is daarbij het juiste woord. De zang van de gitaristen Sacha Dunable en Dave Tinnick varieert tussen een ruige, maar gecontroleerde schreeuwzang, bezwerende cleane zang en prachtige gelaagde koortjes.
De openingssong ‘Killing Birds With Stones’ laat er geen twijfel over bestaan; hier heeft Mastodon model gestaan. In ‘The Welding’ horen we superstrakke noisy riffs hand in hand gaan met subtiele gitaarloopjes en spannende praatzang. In ‘Steps’ wordt de desolate brul mooi afgewisseld met akoestische stukjes en cleane zang in de stijl van Opeth.
Het staccato bas- en riffwerk in ‘Milk Leg’ is bloemooi en contrasteert mooi met de ingehouden ritmiek en folk-achtige gitaarstukjes. Door dit nummer doet de band wat aan het Zweedse Anekdoten denken. Daarbij heeft de fretloze bas heeft het hoogste woord in deze prachtige track. Die fretloze bas is nog wat sterker aanwezig in ‘Harmonomicon’, dat vooral tegen het einde behoorlijk de jazzkant opgaat. Nadat we eerst wat stevig riffwerk hebben gehad natuurlijk. Voordat het loodzware, afwisselende ‘The Way Down’ het album afsluit, hebben we nog van het korte semiakoestische ‘Blood From A Stone’ genoten.
Intronaut staat voor avontuurlijke muziek die het best tot zijn recht komt met een koptelefoon. Op dat moment hoor je pas echt alle inventiviteit van de muzikanten. Een uur lang naar deze muziek luisteren is overigens geen gemakkelijke klus omdat er geen lichte kost wordt voorgeschoteld. Wanneer je uit bent op vluchtig vermaak dan zal deze plaat je niet kunnen bekoren. Neem je ruimschoots de tijd voor al dit fraais dan ontvouwt zich een geweldig album waar fans van uiteenlopende bands als Mastodon, Anekdoten en Opeth wel wat mee kunnen.
.jpg)
Cheatahs - Extended PlaysUit Canada, Duitsland, Engeland en de Verenigde Staten komen de bandleden van...
.jpg)
Big Audio Dynamite - Class Of `92 Toen Mick Jones in 1983 uit The Clash werd gezet, richtte hij de band Top...