De band debuteerde een jaar geleden met het verrassende debuut The Mustache Mozart Affair. Een fris indierockalbum, dat deed denken aan Cold War Kids en Portugal. The Man. Vooral de stem van zanger Max Borchardt, die klinkt als Kings of Leons Caleb Followill, viel op. Het leverde de band een paar handenvol internationale shows op en begin dit jaar een optreden op Eurosonic.
Ook het tweede album van de band is goed verteerbaar. De nummers kennen iets meer elektronische elementen, maar nog steeds draait de muziek om de kenmerkende stem van Borchardt. Voor de nieuwe luisteraar is die stem even wennen, maar hij werkt uitstekend met de licht experimentele indierock van de Oostenrijkers.
Met het repetitieve ‘Another Love’, het langzame ‘So I Fell Down’ en het slim opgebouwde ‘Anyone’, heeft de band een aantal sterke troeven in handen, maar het zijn geen enorme pieken, zoals het album ook geen diepe dalen kent. Het is allemaal degelijk. Niet snel een vijf, maar ook niet snel een acht. Een prima rapport, waar iedereen trots op is, maar niemand stijl van achterover slaat.
De fuzzy gitaarsolo’s, de dragende baslijnen en de elektronische effecten doen nog steeds denken aan de eerder genoemde bands, met de toevoeging van MUTEMATH. De band legt de lat zelf hoger en heeft zich laten inspireren door Led Zeppelin, Pink Floyd en Bob Dylan. Bij die bands komt de band geen moment in de buurt, maar voor Slipstream hoeft niemand zich te schamen.
Felix van Cleeff - Into The DarkDe laatste tijd komen er redelijk wat singer-songwriters naar voren die een...
Death Wolf - II: Black Armoured Death Voordat het Zweedse Devils Whorehouse onder de naam Death Wolf doorstartte,...