Lavalu - Fighting Wildfires Recensie op Podiuminfo

2013-04-04 Al van jongs af aan was Marielle Woltring achter een piano te vinden. Vanaf haar puberteit begon ze ook al met het schrijven van eigen liedjes. In 2004 nam ze de artiestennaam Lavalu aan. De geslaagde combinatie van jazz en pop sloeg aan en het bracht haar en haar toenmalige band onder andere naar Noorderslag en het fameuze Montreux Jazz festival. Nadat in 2009 het album Hope Or Liquid Courage verscheen onderging de band een gedaanteverwisseling; ze kreeg een compleet nieuwe line-up en ging qua geluid een grote stap bij de jazz vandaan, richting de popmuziek. In 2013 verscheen, met behulp van het veel beproefde Crowdfunding-concept, het album Fighting Wildfires; een naar eigen zeggen behoorlijk persoonlijk album voor Woltring.

Het album trapt af met de prima compositie ‘Insomnia’. Het liedje klinkt radiovriendelijk en onderscheidend tegelijkertijd en dat is dezer dagen een hele prestatie. ‘Last Bridge’ begint met prachtige strijkersarrangementen om zich daarna te ontpoppen als een deels staccato gespeelde eigenzinnige popsong. Het is mijns inziens met afstand de beste compositie op de plaat. Het weet op meerdere niveaus te verrassen; het heeft een spannende opbouw, afwisseling, een goed refrein, eigenlijk alles wat een goed liedje moet hebben. Ook komt Woltring’s stem hier misschien wel het meeste tot zijn recht. De sound van de muziek en de stem van Woltring doen hier en daar aan het Britse Bat For Lashes denken.

De eerste helft van het album weet echt te overtuigen. De titeltrack is een mooie ballade met een sterke melodie, een goede tekst en doordachte arrangementen(vooral in de coupletten). Tekstueel vormen de songs over het algemeen een eenheid. Ze omschrijven innerlijke gevechten die mensen soms moeten leveren. Helaas achtte de band het nodig om halverwege het album het roer drastisch om te gooien: ‘Rock This Town’ en het daaropvolgende ‘Break Up’ vormen een gigantische stijlbreuk met het geluid wat de band de eerste helft van de plaat neerzet. Natuurlijk is het soms nodig om de luisteraar bij de les te houden, maar deze songs lijken van een ander album geplukt en hier tussen gezet puur omwille van de variatie. Ook compositorisch gezien blijven deze nummers bij de rest achter. Het behoorlijk constante karakter van klank en kleur wordt halverwege de plaat even behoorlijk verstoort door deze twee missers. Gelukkig wordt nog net op tijd het schip weer op koers gebracht met enkele sterke nummers zoals ‘Angel’ en blijft de luisteraar toch met een voldaan gevoel achter.

De eerste paar liedjes doen een juweel van een plaat vermoeden. Dat is het helaas niet geworden, maar desalniettemin zet Lavalu zichzelf opnieuw op de kaart met dit bovengemiddeld goede visitekaartje.

Recensent:Etan Huijs Artiest:Lavalu Label:Eigen Beheer