Het album opent met het jazzy ‘Beggar’, een heel fijn geproduceerd liedje met goede tekst. Vooral de percussie valt hier in positieve zin op. De stijl van Simonian is dromerig en sfeervol, met diverse muziekstijlen door elkaar heen gevlochten. Zo komt de jazz van de openingstrack diverse malen om de hoek kijken, alsmede onvervalste singer-songwriter (‘Little One’, met schitterende strijkers) en heerlijke blues (‘Sleepin’ Deep’) en folk (‘Running Man’). Deze afwisseling houdt de luisteraar bij de les en houdt het album interessant van de eerste tot de laatste noot.
Er is geen enkele verdwaalde noot te horen; elke noot van zang en instrument is raak.
Het gevaar ligt hier en daar op de loer dat het allemaal te technisch en perfect gaat klinken, ten koste van het gevoel. Toch weet Simonian dit probleem over het algemeen goed te omzeilen. Dit komt vooral door de sterke, verhalende teksten en fijnzinnige arrangementen. Vooral richting het einde van de plaat komt het gevoelige karakter (dat eerder soms overschaduwd werd door de perfectie van voordracht en opname) steeds meer naar voren, met als emotioneel hoogtepunt het prachtige ‘River Pearls’, dat de mooiste melodie kent van het hele album. De melancholie die door zang en muziek klinkt doet waarschijnlijk zelfs het grootste ijskonijn ontdooien. Dit geldt ook voor afsluiter ‘Featherlike’; een verstild liedje over het verlies van een dierbaar familielid.
Elizabeth Simonian heeft met Moonility een mooi uitgebalanceerd en technisch perfect album afgeleverd. Laat u niet misleiden door de hoes, die een klassiek album doet vermoeden.
Stillwave - IslesDe Utrechters Marcel Jongejan, Michaël van Putten en Adriaan Hogervorst...
Liquid Snow - Down And Out Down And Out is de tweede EP van het Nederlandse poprockbandje Liquid Snow...