Stillwave - Isles Recensie op Podiuminfo

2013-04-22 De Utrechters Marcel Jongejan, Michaël van Putten en Adriaan Hogervorst ontmoetten elkaar tijdens hun middelbare schooltijd en vormen sinds maart 2011 de band Stillwave. Sindsdien bestormen ze menig podium met hun donkere indierock, waarbij men zich door de mooi aanzwellende gitaren als luisteraar al snel in shoegaze-achtige sferen waant. Isles is de eerste EP van het trio.

Het eerste dat opvalt aan het geluid van Stillwave zijn de vocalen. De zanger heeft namelijk een fijne duistere stem die over het algemeen zeer sterk doet denken aan die van Tom Smith (Editors) en op momenten aan die van Matt Berninger (The National). Hoewel het een zeer karakteristieke stem betreft is dat ook meteen het grootste minpunt van Stillwave.

Vaak ontkom je namelijk niet aan het gevoel dat je naar een Editors-coverband aan het luisteren bent. Niet dat de muziek van Stillwave ondermaats is, integendeel. Maar als het geluid dat de band voortbrengt eveneens sterk refereert aan klankbeelden waaruit bands als Editors en Interpol naar hartenlust putten, dan zijn de gelijkenissen op het eerste gehoor wellicht iets te overweldigend.

Desalniettemin loopt het instrumentale openingsnummer ‘Isles’ mooi over in ‘Klocking In’, dat gewoon sterk in elkaar zit. Alhoewel de zang zo nu en dan een uitgebluste en wankelende indruk maakt weet het nummer wel te overtuigen. Op het rauwere, ruim zeven minuten durende, ‘Surrogate Industries’ wordt vervolgens het tempo gedurfd eruit gehaald om erna een stevige muur van geluid open te trekken.

De overgang van de rauwere stukken naar het evenwichtige deel is mooi, en zonder meer verantwoordelijk voor een van de sterkere momenten op Isles. Het bovengemiddelde ‘Blue Sons & Daughters’ is dat zeker ook en doet erg denken aan het werk van Interpol, ditmaal overigens zonder daarbij aan authenticiteit te verliezen. De climax die het nummer bereikt had gerust nog wat langer mogen duren en ook tekstueel zit het prima in elkaar. Jammer genoeg is afsluiter ‘Out’ dan weer wat eentonig en kleurloos, waardoor het als afsluiter niet bijster interessant is.

Het vergt veel tijd en moeite om je als luisteraar voor even te ontdoen van muzikale voorkennis, om zodoende Stillwave een onafhankelijke en objectieve beoordeling te gunnen. Alhoewel het drietal over de gehele EP een duister en bij vlagen spannend sfeertje weet te scheppen lijkt de band vooralsnog dat broodnodige eigen geluid te missen.

Ondanks dat is Isles een redelijke eerste EP, die middels enkele scherpe composities laat doorschemeren dat de mannen hoe dan ook getalenteerd zijn. Te meer omdat ze op muzikaal vlak ‘pas’ twee jaar met elkaar bezig zijn. Nog genoeg tijd om hun geluid verder te ontwikkelen dus. In het geval Stillwave namelijk daadwerkelijk aanspraak zou willen maken op muzikaal succes, lijkt de doorontwikkeling van hun geluid een noodzakelijke voorwaarde.

Recensent:Mick Claessens Artiest:Stillwave Label:Eigen Beheer