.jpg)
2013-04-17
Om er maar geen doekjes om te winden; welkom bij de recensie van een van meest wazige albums van de afgelopen jaren. Buffoon is een eenmansproject van Peter Vleugels, wiens artiestennaam Pi is. En Pi besloot na het uiteenvallen van Buffoon als rockband dat het de tijd er naar was om in zijn eentje door te gaan. Dit album, Chromoscope is daar de eerste vrucht van.Chromoscope is een album met maar twee tracks, maar het hadden er net zo goed meer dan veertig kunnen zijn. In wezen bestaan de twee nummers uit heel veel verschillende, korte composities die eigenlijk maar één grote gemene deler hebben; ze staan op hetzelfde, psychedelische album. Zo opent Buffoon met zware elektronische effecten waar dan drums onderdoor komen die na dertig seconden alweer wegvallen. Om genadeloos over te gaan in een extreem rustig en ingetogen klaaggezang. Na weer dertig seconden volgt er weer een zwaar elektronisch effect en volgt een met fuzz-effect doordrenkt stukje pop noire. Tropische ritmes, alternatieve pop á la dEUS, soundscapes, triphop, lieflijke deuntjes, zo’n beetje alles wat je onder de noemer alternatieve popmuziek kunt scharen komt voorbij en wisselt elkaar in hoog tempo af.
Stel je eens voor dat je door een museum loopt en naar een klein kamertje begeleid wordt. In dat kleine kamertje zit een man die qua uiterlijk gelijkenissen kent met Blaudzun en zich omgeven heeft door van allerlei apparatuur. Daar zitten een hoop instrumenten, versterkers en computers tussen, maar ook allerlei voorwerpen zoals broodroosters, ventilatoren, ballonnen etc. Alles waar je maar geluid uit kunt krijgen. De man zit daar, in zichzelf gekeerd en is heel erg druk bezig met het maken van muziek. Hij wisselt echter voortdurend van instrument; zo snel zelfs dat je je afvraagt waar je nu eigenlijk naar aan het luisteren bent. In het kamertje staat echter één iemand enorm geboeid te luisteren en te kijken. En net op het moment dat je denkt : “Nú loop ik weg” legt deze persoon uit wat er zo boeiend is aan de kunstenaar in het kamertje.
De muziek, alle geluiden, het is allemaal één grote trip en kracht zit hem juist in de chaos, het ongecontroleerde, in de mogelijkheid om in een oogwenk alles om te kunnen draaien. Als je goed luistert, hoor je namelijk de psychedelische rode draad die zich door Chromoscope nestelt. De logica ervan bepaal je zelf en zal voor iedereen anders zijn. Maar hij zit er en is voor de goede verstaander erg spannend. De naam Pi is daarmee dan ook een goede metafoor voor de muziek die hij maakt; we kennen de betekenis van het getal maar kunnen het niet met numerieke eenheden definiëren. Dat dit dan ook een boeiend album is moge duidelijk zijn. Aan de andere kant is het net zoals het met vage kunst; het is niet voor iedereen weggelegd. En al helemaal niet voor elk moment van de dag.
.jpg)
Statue - Statue “Vijf elektrische gitaren, bas en drums, puur instrumentaal, loeihard en...
.jpg)
Nanai - Sonideros Het gezelschap Nanai is afkomstig uit Valencia. De Spanjaarden brachten...