.jpg)
2013-03-26
Of het al dan niet heilig zou zijn bleef nog de vraag, maar dat er vuur in de nieuwe plaat van Foals zou zitten was enkele maanden voor de verschijningsdatum al duidelijk. Het ijzersterke ‘Inhaler’ zorgde voor hooggespannen verwachtingen. Nu blijkt het nummer op twee manieren een buitenbeentje te zijn op Holy Fire. Dat de Engelse indierockers geen totale stijlbreuk hebben gemaakt was te verwachten, maar helaas haalt Foals op de rest van het album maar zelden dit hoge niveau. Het is als iemand het kopje van een asperge te laten proeven en vervolgens de rest voor te zetten. Het overige deel van de asperge smaakt, maar haalt het niet bij de eerste hap. ‘Prelude’, waarin het krachtige van ‘Inhaler’ al even aan de oppervlakte komt, vormt de perfecte opmaat naar wat dus het vroegtijdige hoogtepunt van Holy Fire is. De funkinvloeden in het begin van ‘Inhaler’ zetten je tijdens de eerste luisterbeurten op het verkeerde been. Vervolgens is het snel duidelijk dat er wat komen gaat, maar Foals rekt het moment tot uitbarsting nog een hele tijd. Als het dan echt zover is hoor je de Engelsen zoals ze nog nooit klonken. Groots, venijnig, ronduit razend. Het moet voor zanger Yannis Philippakis in de studio een waar experiment zijn geweest dat wonderwel heeft uitgepakt. Hij zingt krachtig en met een emotie die we nog niet eerder van hem hoorden.
Als de laatste tonen van ‘Inhaler’ wegsterven rijst de vraag wat Foals nog meer in petto heeft. Het antwoord is een heel deel catchy liedjes, die helaas te weinig opzien baren. De directheid in de teksten is er nog wel, maar het is niets meer om je zorgen over te maken mochten de woorden aan jouw adres gericht zijn. ‘My Number’ zal ongetwijfeld geschikt zijn om een groter publiek aan te spreken, het komt echter in de verste verte niet in de buurt van de kwaliteit die op het in 2010 verschenen Total Life Forever geleverd werd. Over het algemeen zitten de bekende tegendraadse ritmes en gitaarmotieven weer uitstekend in elkaar. De volgende stap wordt echter niet meer gezet. De creativiteit van het idee achter een nummer als ‘Spanish Sahara’ lijkt te zijn verdwenen.
Over de ingetogen afsluiter ‘Moon’, dat tekstueel ook sterk is, geen slechte woorden. Op de overige nummers is altijd wel iets aan te merken. Alleen catchy is niet genoeg. Het fantastische gefreak in ‘Milk & Black Spiders’ krijgt wat strijkers mee die totaal niet bij het nummer passen en het helemaal dichtmetselen. Het gevoel van Total Life Forever zit in de tekst van ‘Late Night’, maar dit nummer mist duidelijk de invloeden uit de mathrock die op de rest van het album zo talrijk zijn. Een gebrek aan ideeën doet Foals weliswaar niet de das om, maar een paar geniale zetten extra had Holy Fire heel goed kunnen gebruiken.
.jpg)
Henry Fool - Men SingingInstrumentale muziek blijft altijd lastig te peilen. De veiligheid van een...
.jpg)
Bluey - Leap Of Faith Na vijftien albums met zijn oorspronkelijke band Incognito, bekend van hits...